vlakte

het vlak ligt op de xy-as, de z-waarden zijn immers verwaarloosbaar. het pad doet zich voor als een rechte tussen het achterliggende A en het zich in de verte voor u bevindende B.

recht voorop verheft zich inderdaad een grillige berg. je begint te stappen, maar de berg weet van geen wijken. hoe lang je ook stapt, de berg komt geen millimeter naderbij.

ondertussen is er al het falen van het geheugen bij gebrek aan gebeurtenis.

je kent de blakende zon. het blauw van de hemel hier is dreigend, er gaapt ruimte op je neer, de vlakke hand van het buitenaardse.

van A herinner je je niets meer, buiten dat het een verschrikking was.
B is, naar je nu wel moet aannemen slechts een veronderstelling.

je stopt een jaar of acht. stilstaan is de loutere duur van het niets.

het zand is mul, het pad is ooit artificieel verhard met een fragiel soort kiezelslag, maar de steenslag is er zonder enige fundering op gekieperd dus daar rest daar niet veel van. stappen gaat moeizaam, maar je kan blijkbaar inspanningen blijven leveren, je voelt geen honger, koude of ander ongemak.

en er gebeurt af en toe iets.

enkele millenia geleden was er nog het stompje van een door de bliksem getroffen boom. van de stam stond nog iets overeind, takken en bladeren waren tot een rossige plek rond het zwarte uitsteeksel vergaan.

als je je ogen sluit valt de zonnecirkel nagenoeg samen met de rossige plek die over de binnenkant van je oogleden schuift.

het pad lijnt zich af door een absoluut gebrek aan begroeiing, daar waar de vlakte eromheen her en der een minimale begroeiing vertoont. niets bruikbaars. dorre, stekelige rizomen die je niet uit de grond krijgt want hun netwerk zit onder rotsen verankerd.

soms: twee vogels, links, ter hoogte van de bergtop, die van elkaar wegvliegen, samenkomen, wegvliegen.

Wilt u het vlak “Eeuwigheid” laden? (Y/N)