dat alles van ons verlost is dan, daarvan vang ik dagelijks de zuchten van opluchting luid en duidelijk. vooral de kakkerlakken zijn al volop feestjes aan het plannen met blacklights op de schubben der rottende sardientjes enzo.
maar van de doden hoor ik nooit wat, en zeker geen hoera-geroep. van de ja-nee vragen waarop we het antwoord vooralsnog niet kunnen kennen, kunnen we enkel proberen een ‘redelijk’ waarschijnlijkheidspercentage in te schatten, en in de Prognose van de NKdeE ligt de kans op ‘verlossing’ door de dood bij in de prullenmand van alles wat te mooi is om waar te zijn.
maar bon, wij gunnen iedereen graag het comfort van hun geloof, dus aan het zuivere nihilistische denken van de ideologie van het Zijn zonder godsfunctie, het Post-Moderne Vlot van het Zijn, (haastig in elkaar getimmerd toen het fregat door Derrida con suis werd getorpedeerd en roemloos in de dieperik verdween- elke keer schiet uw schoen weer door de planken, en vind die dan nog maar terug) weze ook deze fantasmagorie gegund.
de NKdeE hanteert nog een derde ‘dogma’- ik wist dat ik weer iets vergeten was 😉- en dat is de Wet van het Behoud van Informatie.
die Wet is vooralsnog 1 groot mysterie, terwijl het wel duidelijk is wat ze zegt. ze zegt dat als je uit data informatie haalt, je die er nooit meer uit krijgt. informatie legt een vouw in het dataverloop, dus elke keer als je soortgelijke data (meetresultaten) hebt zullen die langs die informatieve vouw verlopen tot je een andere vouw maakt, maar je kan de vouw nooit ontvouwen en elke ‘andere’ vouw wordt gekleurd door de eerste want ze is er een recursie van.
de bewijzen voor die Wet zijn al even raadselachtig als de Wet zelf. er zijn er twee, allebei, zoals bij de Godsbewijzen vroeger ‘ex negativo’:
1. als de kat dood is in de zak, kan je haar niet meer in leven redeneren (je hebt in de zak gekeken).
2. soep kan je niet meer ont-koken (de data zijn het resultaat van metingen die de gebeurlijke data vernietigen, rasteren in het informatie Veld. de data zelf zijn door de ‘lezing’ herschreven maar ze hebben ook nooit ‘bestaan’, hun ‘zijn’ is een illusie die momenteel versterkt wordt door de metafoor van het ‘bewaren’ van ‘bestanden’. maar zo’n bestand gebeurt niet zoals de data zelf gebeurden, namelijk als een netwerk van co-ordinaten, de resultante van de immer meer verfijnde meting van een gebeuren dat je nooit meer exact kan herhalen.
erbarme dich
een voorbeeld kan veel verduidelijken.
een violist speelt ‘Erbarme Dich’ in een kaal kamertje met een micro in.
de micro vangt de geluidsgolven en zet die om in elektropulsen, een frequentiesplitter verdeelt die de in 8,16, tegenwoordig al 32 eenheden van de vooraf bepaalde frequentieschaal en dan is het coderen maar een kwestie van de 1tjes en de nulletjes op de juiste plaats te krijgen. je kan het bestand wel ‘afspelen’, een frequentie ‘opteller’ telt de boel dan weer samen en stuurt dat naar de luidspreker, maar daarmee speelt de violist niet opnieuw.
de data van het vioolspel zijn gemaakt door de micro en alles wat daarna gebeurt, het terug omzetten daarvan creëert nog geen herhaling van de violist in dat kale kamertje want dan zou heel het universum zich moeten herhalen.
O, mocht dat ooit gebeuren, mocht één of andere nihilist er ooit in slagen om de miniemste herhaling in het Gebeuren te introduceren, dan krijg je hetzelfde als wanneer je een midi output signaal aansluit op de input van het systeem: pats boem, game over.
je zou er een prijskamp voor willen uitschrijven. wie er in slaagt om die violist met zijn kale kamer in een bestand te krijgen en er weer uit, mag van mij zelf op de resetknop komen duwen.
maar bon, soit, ja selbstverstendlich, liefste zweethard, soyons serieux : de goedige mens wil en zal alles kwalificeren, dus ‘informatie’ moet en zal ‘goed’ zijn en die oncontroleerbare data vormen bedreigingen voor onze ‘privacy’ dus die zijn ‘slecht’. zoals ‘groei’ altijd ‘goed’ is en ‘verval’ altijd slecht.
geen enkel stukje informatie heeft men ooit kunnen betrappen op enige ‘slechtheid’. en Facebook is redelijk tot behoorlijk goed in het exploiteren van onze data (Google gaat het beter doen1vanaf 2024 schat ik, en dat gaat weer ferm op het gaspedaal van het Cataclysme duwen want een FB dat echt goed werkt is honderdmaal erger dan de huidige ramp., denken ze daar, en ze hebben nog gelijk ook want de huidige programmatie van FB is een ramp die de ramp van haar fundamenten wil ontdoen, maar dat gaat natuurlijk niet meer).
d’r zit daar een tragische paradox in: wij hechten alle belang aan ons geheugen want daardoor stromen de enige ritmes van info die een duur lijken te hebben die de unieke duur (Artaud) transcenderen kan.
we beleven in feite niet het nu maar het net gepasseerde, het nu is een limiet die misschien enkel voorbehouden is voor de mediterende Wijze die ‘het’ bereiken kan.
maar de machine waarop dat nostalgische bewustzijn ‘draait’, de werking van ons vlees (dat is niet hetzelfde als het bedachte ‘lichaam’, het is het fameuze Corps Sans Organes van de Deleuze-Artaud) is nou eenmaal een vernietigingsmachine die uit fysieke zwakte gedwongen wordt om data om te zetten (een Fourier-variant) in (talige) informatie en die informatie via communicatie ervan in energie (voedsel, opwinding die volstaat voor de copulatie, landbouw, etc).
de zon tolereert ons omdat wij branden waar haar stralen niet kunnen stoken.
een groot deel van wat wij onszelf wijsmaken in onze dualistische geesten omtrent ‘goed’ en ‘kwaad’ van die I/O die het vooral niet nodig heeft om aldus gekwalificeerd te worden om haar te kunnen verklaren. voedsel is goed en lekker, kak is slecht en vies. maar de laag aarde op onze aarde die wij zo verheerlijken in onze natuurgezangen is kak van de miljoenen organismen die haar hebben bevolkt en voortduren ‘harde’ materie omgezet hebben in het ‘verteerbare’.
proef maar.
en het is die ongekwalificeerde verklaring net die we nodig hebben om de nodige inzichten te bereiken die ons alsnog in staat zouden kunnen stellen om onszelf weer een toekomst te bezorgen.
want om de mens te redden moet je inhumaan denken, anders verergeren de besluiten gewoon de afgang.
bidden met de moed der wanhoop / de morose Liefde
ik durf daar niet op hopen, maar ik bid er soms wel voor, dat wij daar ooit toe in staat zouden zijn, want ik voel constant de moed der wanhoop en dat is een wreed gevaarlijk symptoom van mijn morose dat mij al herhaaldelijk de grootste miserie heeft bezorgd.
de Moed der Wanhoop is immers helemaal geen ‘moed’ of ‘heldhaftigheid’ maar een totale, abjecte onverschilligheid omtrent alles wat er jou nog te gebeuren staat.
het is zoals die andere modelpatient Antonin Artaud het zo treffend verwoord in zijn Fragmenten uit een Dagboek van de Hel: niets dat niet het Vlees van de moroticus raakt, raakt hem echt.
als je dat soort onverschilligheid t.o.v. jouw ‘zelf’ ervaart, ben je natuurlijk ook niet meer in staat tot een normaal niveau van receptiviteit voor de emoties van de ander. jouw empathie schiet alle kanten op, en meestal richting ridicule extremen.
in deze gedaante lijkt de morose veelal op een uiterst blinde vorm van verliefdheid, een zich ten koste van zichzelf willen verliezen in de ander.
een bijzonder wansmakelijk schouwspel, dus.
de morose Liefde druipt overal van de schermen. het is het soort liefde dat je voelt als je zegt dat je van vis houdt.
als je bevangen wordt door de Moed der Wanhoop doe je ook de gekste dingen met vaak vreselijke gevolgen voor jezelf, en wat erger is, voor anderen, die nog niet zo ver zitten in het ziekteverloop.
vanwege de eigen conditie, bijvoorbeeld, kom je er niet meer toe te begrijpen dat de ander nog enige emotie voelt bij je analyse van de liefde, de vriendschap, de walging, de haat. je kan bij de onvermijdelijke dissociatieve instorting al die emoties die aan die concepten kleven niet alleen naar believen ervaren, je kan ze ook zo zien gebeuren dat het vertoon je één grote groteske is geworden.
je staat, Artaud weer – geheel naast het leven.
en excuses achteraf aan de slachtoffers die je nietsvermoedend maakt, hebben geen zin want alleen jij kan zien hoe dood en door en door ziek je eigenlijk bent. hoe je lacherig en wanhopig naar een uitweg zoekt, dag en nacht, dromend en wakend met de heftigheid van een geklemde wolf die zijn eigen poot zal afbijten om uit de klem te raken.
in een hotelkamer, meestal. of een goedkoop appartementje dat je niet warm krijgt zonder je nog armer te stoken dan je al bent.
maar val daar aub de ander niet mee lastig, denk ik dan.
je ontneemt zo die kindjes vaak hun laatste uren onschuldige levensvreugde nog. en patiënten met een hoge narcisme-score ga je vaak de ander systematisch zien vernederen vanuit een volslagen indifferent genot in de ‘schoonheid’ van de verwording van de ander. zo wil je toch ook niet worden, een speelbal van je eigen sadisme?
de windhaan
voor de collega’s die zich in dit schrijven herkennen toch wat goede raad van mij als ervaringsdeskundige.
vergeet, hooggeleerde en diklagig met eigen lof ingesmeerde confrater, misschien ff je literair gecultiveerde status van haantje de voorste en volg een opleiding tot ordinaire windhaan.
vraag ook niet om medelijden, want dat medelijden zal je enkel willen vernederen.
sluit jezelf op. ga in quarantaine.
er druipt paars gif uit je bek als je praat.
maar hou dan ook meteen en wel onmiddellijk op met jezelf zo te veroordelen, want ook daar schiet niemand wat mee op.
want ook de uitzonderlijkheid van jouw verhaal, het uniele van jouw lijden is een illusie. de morose heeft op dit ogenblik waarschijnlijk al net zo veel mensen in zijn greep als dat virusje met de Grote Heisa. die collega-sukkels zitten misschien niet zo ver als jij in het Verloop, maar dat betekent enkel dat jij eerst voor de bijl gaat en die andere gelukzak het nog wat jaren meer mag uitzingen.
zwijg, denk, zoek en bouw een oplossing.
maar hou eerst en vooral je basics in het oog. volg een regime met voldoende slaap, eten en beweging. benut elke kans op sensueel contact want enkel dat geeft jouw vlees weer zin om verder te gaan op deze martelgang.
gebruik die faliekante Moed van je, maar ga uiterst omzichtig te werk omdat emoties de basis zijn van elke kennisverwerving en de jouwe draaien alle kanten op als een windhaan. leer te leven als de windhaan tot wie je verworden bent, aanvaard de vernedering van het falen als de wijze les van het Vlees.
want niets van wat je vroeger bedenken kon om je zelfbeeld aan te zwangelen werkt nog vanzelf, je moet het manueel aanzwengelen.
telkens weer opnieuw.
vandaar die onaflatende vermoeidheid. het gebrelk aan klaarte, aan ruimte, aan verpozing. nooit enige rust in de dictatuur van de Morose.
want waar ga je in deze hertekende configuratie in hemelsnaam nog de plakkertjes ‘goed’ en ‘kwaad’ plakken? en waarom? en voor wie?
wij mensen zijn niet goed of slecht, we zijn allemaal even ‘erg’.
en zolang we dat niet publiekelijk kunnen aanvaarden, zal het alleen maar erger worden.
wat het dan ook doet.
https://www.youtube.com/watch?v=0UM0IJ9H360
Noten
