CCCXIV

In de ondoordringbaarheid van mijn zijn,
het artefact dat jij als mij aanschouwt,
terwijl ik nergens ben, ontsta in pijn
als sparteling, terwijl jij muren bouwt
rond het gras met de walg die mij vertrouwt,
in het matte zwart van jouw stalen as
waar alles is, en blijft, dat er nooit was,
in’t git waar niemand nog mij raken kan,
waar niemand mij ziet alsof ik genas,
daar groei ik als de kanker in de man.

28/03/2012, verwerkt op 7/3/2021