in mij

[SCENE: Zanger Izeganz bejammert zijn lot. op het einde van elk VLAK op Het Pad van de Wenende Nacht moet hij immers weerom een pijnlijke dood sterven om dan ongenadig in het volgende weer te verrijzen.
hier richt hij zich tot de Harpijen, een drietal nijdige eksterwijven die zich aan de rand van het bos schuilhouden en wachten tot de Nacht valt om de zanger te bestormen en zich te goed te doen aan de rottende resten van zijn vlees en vooral ook aan het Slijm van zijn Ongewenste Lyriek (SOL) die hem bij het sterven rijkelijk uit de poriën gutst.

Met die SOL wrijven zij immers medaillons met oude foto’s van henzelf in waardoor zij hun vergane schoonheid kunnen herwinnen en ietwat tijdsbestendig  bewaren.)

IZEGANZ:

Ik sterf en de drie wijven springen op mijn lijk.
Eentje rukt het lauwe hart en kauwt op aders.
Eentje snijdt de vingers af en speelt klein duimpje.
Eentje scheurt het lid eraf en zegt oops floep.

De wereld is vol daagse liefde voor de dwaze kloten
die blijven streven in hun strakke dienstverband.
Dit levend lijk wordt ’s nachts met lood begoten
alliage die mijn rotten voor hun beeltenis wil kooien.

Zeker, deze ondood is mij een welgekomen stasis
want jouw goesting heeft genoeg in mij gewoeld.
De modewoorden zouden mij alsnog doen braken
maar ik heb in weken al geen eetlust meer gehad.

Zing maar, mormels, brul het luid de venters aan
hoe gij genekte dichters alsnog powezij laat kelen.
Hoe groot gij zijt en in uw drietal groter nog, hoe glad
ook gij, en hoe ter dood bemind gij mij verhalen kunt.

Straks wacht mij in jouw pracht jouw ijselijk gelijk
waarin mijn adem niet een stilstand nog zal zoenen.
Straks bind ik  al mijn wormenwoorden aan de nacht
en brand ik alles op tot git waarin ook jij verdwijnt

in mij.

[IZEGANZ sterft. Vogelgekrijs en pikgeluiden in het volslagen duister.]

DE WENENDE NACHT:

Met miljarden zijn ze: zonder haar ziet mij geen een!

[weent]

invoer (2018) – voor ‘finis mindi / level 2’