lente

in haar ogen zie ik niet jouw ogen
in haar handen voel ik niet jouw handen
in haar lichaam ken ik niet jouw lichaam

jouw ogen gaven mij de ogen wel
waar het licht als git in glanst en danst
jouw handen reikten mij het raken wel
dat ik tastbaar met haar voelen kan
jouw lichaam kronkelt heel de wereld rond
en zie: ik sterf, zij leeft in mij.

en niets van jou wordt ooit van mij
en niets van mij wil dit gedicht
en doodernstig in een witte kiem
komt weer het malle leven naderbij.

invoer (2018) – voor ‘finis mundi / level 2 – rev. dv@BKA

• 22 Mirdath Avenue
• aswoensdag
• Aurora maakt
• dans van het ik
• deemoed
• elke dag
• flash
• fumeux fume par fumée
• gedachte
• gelaat
• gezondheid
• in mij
• juicht
• kerosine
• lente
• lied
• man is the animal
• Miraval
• naar mars!
• natte maan
• rafel
• rastering
• verbijstering
• vogels vliegen niet
• zeven kruinen
• zonderling
• zurvan
• 11/02/1600
• de tijd is een tempel
• de muze
• droom
• galm
• glaslink
• het haakt
• het stukalied
• het veld
• in 3 functies naar de exit
• kraaienlied
• LAIS
• geboortejaar
• hitte
• hildac alfred coetskwi
• oneinde
• oud jaar
• over dichters
• programma
• raamvertelling
• resoluut de fanfare
• siddering
• streling
• stof
• te laat
• verhaal zonder wending
• WEIGERING (cyclus)
• wens
• zonneslok
• envoy

FINIS MUNDI DOC