Wijl de nacht stilletjes jubelt en diep

Whilst The Night Rejoices Profound And Still – David Tibet – 1998
vert. NKdeE 2020

Wij staarden voorbij de ramen daar
Naar al de tuinen
Die er nooit geweest zijn
En die nooit meer zullen groeien
Zo lang
Zo lang
De blanke-blinkesterren
De wolken te hoog
Zo hoog
Wezen naar een eindster
En ’t saaie gelaat van de hemel
En de klank van de roep
De verre klok in het dorp
En dat allemaal

De zon volstaat niet meer
Voor ons
Haar lach niet
Zelfs niet met haar hoed op
En haar blije stralen niet
Ze bedekken het brandende lijf niet
Met haar glorie haar gloed
In de verwrongen nimbus
Die ik al te goed zie
Daar net voorbij de buren
Het raakt niet uitgeklaard

De laatste zucht van de ziel
Wijl de nacht stilletjes jubelt en diep
Op het einde van jouw straat
Schaduw is hij en vernietiger
Maar niet helaas
De troostende.

David Tibet