Het zeepaardje stevent af op de vergetelheid…

Toen God de werelden schiep waren ze daarvoor, zonder vorm
Een leegte behalve in zijn grote oog dat alles al had gezien dat was, is en zal
Het eerste wat hij schiep was geloof ik hoewel de bijbel ons dat niet vertelt
Huilende kinderen
Zoals dit nog weerspiegeld wordt wanneer kinderen geboren worden
Hoewel alle dieren ongetwijfeld huilen bij geboorte op hun eigen manier
Maar zij moeten iemand menselijk hebben die dat opmerkt opdat het geweten is
Het volgende wat hij schiep waren twee dingen tegelijk om de kinderen bang te maken
Een oud hobbelpaard dat van zichzelf bewoog en een verkleurde pop die af en toe leek te bewegen
Het derde wat hij deed was Lucifer uit de hemel gooien zodat die er op aarde kon op waken dat alles vernietigd werd wat de mensen probeerden te doen en dat het beetje geluk wat mensen konden bij elkaar scharrelen vernietigd werd en hij werd Satan en hij waakt hier nog steeds over ons

Ook dat zijn drie dingen
Lucifer die Satan wordt
het doen vernietigen
en genieten

Het vierde wat hij deed was lachen
Eenmaal, Tweemaal, Drie en Voort

Het vijfde was het scheppen
van één ster, één dier, één vis, één vogel, één mens
Die vijf vermenigvuldigden zich onder elkaar om heelde bewogen, bevlogen, tollende wereld te maken en alles erin

De sterren stuurde hij de ruimte in om daar te liggen
Van het dier maakte hij onze grondaard, onze natuurlijke staat en onze onschuld, en het memento mori voor ons op aarde
de vis ging zwemmen en drinkt de wateren van de zeewereld
de vogel vliegt, sterft, en valt
de mens liegt, sterft, vernietigd, creëert, en zoekt de sterren op die Hij de ruimte injoeg

De sterren proberen proberen proberen weg te geraken van de aarde
Maar god houdt hen gevangen in een grote lus die hen belet te dicht te vallen of te ver weg te vliegen

De Duivel maakt zwarte gaten
en zuigt die uit het zichtbare universum om versieringen te maken:
bellen en bollen vol licht en duisternis in de plafondhemel van de hel
Ondersteboven als je het rechtopstaand kan bekijken

En dan besluit God dat het tijd is om de laatste trompet te blazen en alle kippen naar de ren te roepen om te rusten in elke zin en betekenis
God blaast de laatste trompet en legt de lus af van de hemel
De lus is gemaakt van  wier en hout en weef en in zijn web gewoven

En de rust begint
De sterren worden uit hun hemels verband geheven
En proberen weg te schieten van de stinkende wereld
En tegelijk wil Satan ze allemaal ineens graaien om in zijn infernale rijk te bubbelen
dat buiten zijn weten ook verdoemd is nu

Satan grijpt de ene helft der sterren
en die worden door een steeds zwartere scheur in de hemel weggesleurd
De andere helft rent naar de Pleiaden en Aldebaran

O avondsterren
Hoe gezwind schiet en scheurt gij henen
Zelfs Satan’s grote macht en gramschap en zijn grote nijd kan hen niet houden
Zo naarstig staan zij te dansen in verscheidenheid

Maar God weet en ziet het allemaal
en is op alles voorbereid
Hij schept een groot net gemaakt van spuug
en gooit het verder dan de verste ster
De sterren plakken aan het spuug als vogels aan de stok met lijm
Verdoemd. God leest het de les met een zweep
Het spuug beeft bij de zweep die op de sterren siddert
de stem smeert en smeurt de sterren vol met meer van ’t spuug dat hen gevangen nam
Voor eeuwig en eeuwig en eeuwig.

Het enige doel en het enige kruis van de sterren is hun schepper gehoorzaam te zijn
Diepe striemen krijgen de sterren omdat ze weg wouden vluchten
De striemen zijn bloedstromen voor het vloeibare bewijs van God’s gramschap die over hen stroomt
De hobbelsterren worden teruggebracht aan een snoer van spuug dat doorheen het web van de werelden snijdt
Ook zij worden geranseld en afgetuigd
De sterren worden door God terug in hun baan gezet om zijn genade als regen te zien nederdalen op de aarde
En op allen die het ongeluk hadden daaruit en daarop geboren te zijn

De sterren willen niet weg
Zij marcheren droevig naar huis.

David Tibet (2014)

originele tekst – vert. NKdeE 2020