vlucht

hier, uitgeteld

zet het een stap, dan zindert
een uur lang de bodem, dan galmen
de kreten in gaten en kieren en kletteren
honderden profielen als het ware
hun klavieren te pletter.

het vlucht van het ik en zijn gekken,
en het krijgt van de junks van de stad
al een dankbare blik van herkenning
en een naam als een teek in het vel.

het wil niet maar moet wel bewegen

• of de tijd brandt door op de netvliezen,
• of het raakt weer stroomafwaarts in de lianen van de lust verstrikt,
• of het danst op het wegdek de dans van een net aangereden kater.

nooit kon het kiezen,
het zicht is alles wat het ziet.

daar, uitgesneden

het roemt.
met netjes gekartelde letters verankerd
aan trossen tentakels die met ijzerklemmen
haaks in de vleugels geslagen zijn, ligt het
monumentaal te slapen.

wek het als je durft.
aanschouw het naakt
tot in het notenapparaat.

maak nadien je keuze:

1. laat het toe voor het te laat is.

als een spoor van licht op een laag op het licht
ontwaar je de gelaatstrekken, het onstuitbare opschieten van vorm in de klei¹omdat je wel kan ophouden om de vorm te denken, maar je handen kunnen wat hun vlees wil zien onmogelijk vergeten.

beleef het moment en weiger de handeling.

2. tja.

immer dat brakke, steeds weer die dode kompanen.

je ondergaat het bij elke lezing,
tot het kreunen zich kreunend
nestelt in de uithoeken van je keel,
en het kreunen herhaalt jou
dit als commando:

“zet tijdig je mond als een glas
op de mond, activeer in je lijf
als een bom je bestemming en vlucht
met de hand dreigend aan de knop.”

aanvaard de passage, ontwikkel reflexen,
weiger behandeling. de steeg wordt weg
en de weg wordt breder bij het gaan.

3. alsof je ooit een keuze had.

overal, opgelucht

het is al weg en het was niet eens leest.

invoer (1999) – rev. dv@CDF