ram

ram

vloedgolven volgen, tsunami’s en plagen?
Europa een slagveld of steppe met wolven vooral?
de mens is een blinde die wroet in een pijp
weg van zichzelf, verzucht nu in rust het
stokoude ik. met ter staving het kreng
van een mol in de hand.

kom: sla dit blad ook maar om. morgen
sneeuwt weer de getekende dag haar beton
op wat we kenden als zomer: laag na laag
op een streep op een punt over het bulderend
grinniken van bv. de interne ezel die god,
god zijnde alwetend en zelf erg potent,
voor één van zijn zonen had bedacht.

“strompel de stad in, mijn zoon,
bestijg jezelf als een ezel en verhakkel
de slogans, ontdooi de genoegens,
pluk jezelf een boeketje maagden, splits
de dag en verdeel je in twaalf, ram je licht
met kabaal in het holst van de nacht”.

zo stond het er en god leest men nog.
maar waar blijft verdomme die dochter?

dit is wat anders.
dit is wat zou het.
dit is wat dan en dan nog?
voor luttele centen leest men zich heden
een gepersonaliseerde breuk in de hemel,
optioneel in verzen van Huyghens of Vondel.

het is niet, ergo het zij zo.
het stroomt, ergo het gaat voorbij.

geef de ogen nu maar de kost. helder
wordt in deze faze vaak de huid, diafaan,
en duidelijk zichtbaar daaronder
het woedende rot.

invoer (1999) – rev. dv@CDJ

voor HEMELNETLYRIEK 2.0