klim

KLIM

“niets.

klim hoger, schuif dichter,
snuif het op! iets hoor je
toch, nog? neen, er is

niets.”

dv, ‘Klim’, 1999

“genieten, genieten, ja, we nieten ten top
maar uiteindelijk staat aldaar elke vezel
van ons allen een klik lang slechts
gespannen op hetzelfde te wachten:
genot in het niets dat niet is en
dat net niet wil komen tot iets.”

dv, ‘klim‘, 2023

error na error wat wil je.
een hiaat in de tijd werd stilaan
ook haar vlees in dat kleed,
hoe het ook hapte of klauwde
naar de sneeuw op het scherm.

telkens weer wordt een kras
die het maakt op haar wang
tegen de gang van het spel in het fort,
verwaarloosd door de indianen, of
kasteel, verlaten door de spoken
en de huid zelf wordt harnas, en een
kanonboot meert aan in het gehavende
hoofd met dronken matrozen en het briest
en het ratelt weer als een gek in het Duits
de bevelen.

het loopt mis.

het ligt nat en verwrongen
als een vod op de lei
waarop het zich hoort uit
te schrijven. niet in.

het blijft hopeloos, gelukkig.

blijf in beweging, Friedl, maant het zich aan,
of je vriest weg, of ze waait je de pijlen,
de boze mamamuze, ze zwenkt met haar scherm
dat werelden spiegelt. hoe ouder de angst,
hoe hoger de score.

de grimas, de twijfel, de ijlte der wanen.
de eeuwige cycli van eendere slagen,
slag aan slag tot de dag van de nederlaag.

ontwaart het zich laag beter dan hoog?
hier beter dan daar waar het ook al niet is?
kent het haar daar nu van hier of van daar?
snijdt het hout als het zich streelt met lust
en haar vinger gekruist? deed het iets daar?

iets is altijd vies, laat het haar zeggen,
en het walgt luide mede:

neem een stad, plooi ze open:
alles kan, niets moet, dus grijp
iets, verklaar het, kerf je naam
op de doos, koop het op desnoods,
spring er op en ram je er in,
werk het uit, wroet je erdoor, maar
zoek altijd eerst een veilige exit
en vlucht van wat moet, klim er uit
voor er is wat er is want weet je, al
die bevelen…

er komen is niets, zeg ik dan, je
hoeft daar niet zo dadelijk te zijn.