156- Il y a aussi Antonin Artaud – TONG
de boodschap van de westerse gek, wat de waanzin ons te zeggen heeft, is sinds jaar en dag de ondergang, de heerschappij van Satan, de apocalyps (zie daarover [FOUCAULT 1972, p38-39] ).
voorbij de rede is er enkel de ondergang.
maar de westerse eschatologisch bezetene manifesteert zich zo ook als een ‘ziener van het Rot’, de ‘waarheid’ van de devolutie, die natuurlijk even ‘waar’ is als de evolutie.
als je het evolutie-onderzoek van elke teleologische bias ontdoet maakt het geen ene moer uit of je nu van evolutie of devolutie spreekt. wie is er ooit over dat doel begonnen?
mensen hebben een doel nodig, broodnodig zelfs, maar de kosmos draait best zonder, blijkbaar.
alleen het Zijn heeft een begin en een einde nodig. de rest in de kosmos stelt het perfect met gebeuren en transformeren
maar goed, ik bestudeer hier wel het concept ‘Apocalyps’, omdat Artaud daar wat mee had. maar die eeuwenoude verschrijving1ik noem het een verschrijving omdat het m.i. oorspronkelijk in de geschriften om een (geleidelijke) revelatie ging, en niet om een oordeel.
het woord betekent letterlijk ‘iets dat bedekt was onthullen, ontbloten‘ in de religie, kan je m.i. momenteel maar best mijden. het lijkt mij uiterst nefast voor de precaire situatie waarin we ons nu bevinden, de transitie, misschien wel transformatie die wij ondergaan, om daar al te veel gewag over te maken. er heerst al genoeg wanhoop in de wereld, we hebben dat niet nodig, die Grote Laatste Show gedachte.
het woord ‘Apocalyps’ moet maar vallen of we schakelen in ons hoofd geheel over naar ‘alles is verloren’ en ‘dit is het einde der tijden’. en we doen niks meer. of gekke, extreme dingen.
niets daarvan verbetert het gevoel.
we vergeten dan prompt ook het enige stukje zelfkennis dat niet onderhevig is aan onze gebruikelijke megalomanie, dat waarvan-niet-gesproken-mag-worden namelijk dat wij als soort eigenlijk feitelijk verschrikkelijk taai onkruid zijn, een virus waar je niet zomaar vanaf raakt, als zulks al mogelijk is.
en misschien ook wel – bij momenten denk ik dat toch, zoals we het ook bij momenten zijn – een perfecte desintegratiemachine, het Rot op zijn paasbest dat alles in haar weg verneukt tot het alleen maar aan stilletjes wegkwijnen wil denken, het einde der tijden. maar bon, zo veroordelen we onszelf en vergeten we vooral onze capaciteit om te leren, schakelen we die uit.
omdat het zonder doel geen zin zou hebben, zoiets?
een beetje schaamte om hoe het zover is kunnen komen siert het gedeelde geweten, maar zo laag hoeft het zelfbeeld nu ook weer niet.
elkwegs: zo snel is de aarde niet van ons verlost en zelfs dan is het niet ondenkbaar dat er twee miljoen jaren later weer iets gelijkaardigs als ik dit soort gemijmer zit uit te typen
het ‘oor’, overigens, in het laatste ‘oordeel’ heeft niets met het gehoor te maken maar is het handvat aan het ‘ding’, de ‘handler’ van de begrijpelijkheid. etymologische komen al die woorden uit de sfeer van de rechtspraak, maar bon, ik zal maar zwijgen over Derrida vandaag.
Noten
