// vertaling van Bernard Réquichot’s “Journal sans dates” REQUICHOT 2002 p.107-149 – hopelijk elke dag een stukje – de paginanummers van de Franse tekst worden op een aparte regel rechts uitgelijnd in klein bold lettertype vermeld boven de betreffende pagina in deze vertaling
- LEES/download de gehele vertaling voor zover beschikbaar in een WORD document
- deze vertaling is niet publiek domein maar CC BY-NC-SA omdat ik (nog steeds) niet weet hoe het zit met de (vertaal)rechten op Réquichot’s werk
- graag uw opmerkingen/correcties op dirkvekemans@yahoo.com
Als bepaalde vondsten een bepaalde mate van ernst bereiken, is het goed dat ze in de duisternis worden gecultiveerd, dat ze hun pogingen in het occulte doen, dat ze zich verbergen voor de ogen van velen, zodat deze te overvloedige blikken hen niet bevuilen zoals het lachen dat doet.
Wat zijn de basisvoorwaarden van het leven?
Stelling: bekijk een schilderij van heel kortbij en je ziet de
toekomstige schilderijen; bekijk het van veraf en je zult de oorsprong ervan zien.
De grens van de tijd is daar waar de snelheid hem opschort en stopt.
p.120
Het gaat er niet om een emotioneel moment te laten duren, maar om het te reproduceren, om het terug te vinden in een andere omstandigheid, in een gelijkaardig moment dat de eerste omstandigheid en het eerste moment samen reproduceert.
Een schilderij is een truc die meta-automatisch geschreven wordt. Hoe meer het schrift wordt gevormd, hoe langzamer het is; als het langzaam is, verliest het zijn automatisme, zijn mogelijkheid om gevoeligheid te manifesteren op het moment dat het wil spreken. Hoe sneller het is, hoe meer de truc verloren gaat en het schrijven onnauwkeurig wordt, vandaar de behoefte aan een beheersing van de “truc” die het snel schrijven en een samengaan van denken en schrijven mogelijk maakt.
De analyse van het schrift en de handelingen die het heeft voortgebracht, maakt het mogelijk om het te herleiden tot elementen die naar believen kunnen worden geïdentificeerd en gereproduceerd. Een synthetische blik maakt het mogelijk om af te leiden welke groepen die uit meerdere handelingen bestaan kunnen worden gereduceerd tot één enkele handeling. Die kennis door middel van analyse zal het mogelijk maken om de middelen voor een handeling meer naar believen in te zetten.
De “Truc” zelf is niets als hij geen kracht put uit de experimentele emotie die hem heeft voortgebracht en ontwikkelt. Het gaat er dus om de truc te doen die de experimentele emotie opwekt die hem heeft doen ontstaan en hem ontwikkelt. Het gaat er dus om de truc te doen die de experimentele emotie uitlokt of, omgekeerd, het experimentele emotionele moment te vinden dat de truc onthult. Deze laatste formule is bijzonder gevaarlijk en aantrekkelijk vanwege de auto-suggestieve effecten en omdat ze berust op een grens van gevoeligheid die neigt naar een algemene nivellering van alle waarden, terwijl ze ons tegelijkertijd in staat stelt de vinger op de hoogste waarden te leggen.
Het laat echter toe om, door middel van verrassingen die stoppen of verplaatsen, de meest acute momenten te fixeren en het zijn deze die we moeten produceren, zowel in onszelf als in anderen. De fout is om ze proberen te laten duren; het is veeleer noodzakelijk om ze opnieuw te vinden of om ze te op te roepen in een andere omstandigheid, in een moment van dezelfde aard die tegelijk de eerste omstandigheid en het eerste moment reproduceert en met de behoefte om de truc opnieuw te vinden.
Men moet ervoor zorgen dat dezelfde emoties in dezelfde trucs worden gereproduceerd: als ze elkaar dicht opeen opvolgen, wordt er een stap gezet in de ontdekking van het ritme.
originele tekst [RÉQUICHOT 2002, p.119-120]
Si certaines trouvailles atteignent un certain degré de gravité il est bon qu’elles se cultivent dans les ténèbres qu’elles fassent leurs tentatives dans l’occulte, qu’elles se cachent aux yeux de beaucoup, pour que ces regards trop abondants ne les souillent pas comme des rires.
Quelles sont les conditions élémentaires de la vie ?
Théorème : regardez un tableau de très près et vous y verrez les tableaux futurs ; regardez-le de très loin et vous y verrez son origine.
La limite du temps est celle où la vitesse l’arrête en suspens.
Il ne s agit pas de faire durer un instant émotif mais de le reproduire, de le retrouver dans une autre circonstance, dans un instant de même nature qui reproduit ensemble la première circonstance et le premier instant.
Un tableau est un truc méta-automatiquement écrit. Plus l’écriture est formée, plus elle est lente ; si elle est lente elle perd son automatisme, sa possibilité de manifester la sensibilité au moment où elle veut parler. Plus elle est rapide, plus le truc se perd et l’écriture devient imprécise, d’où la nécessité d’une maîtrise du “truc” permettant son écriture rapide et une marche de pair de la pensée et de l’écriture.
L’analyse de l’écriture et des actes qui l’ont produite permet de la réduire en éléments identifiables et reproductibles à volonté. Un regard de synthèse permet de déduire quelles sont les sommes faites de plusieurs actes et susceptibles d’être réduites en un seul. Sa connaissance par l’analyse permettra d’utiliser plus à volonté les ressources d’un acte.
Le “Truc” en soi n’est rien s’il ne puise pas un pouvoir dans l’émotion expérimentale qui l’a fait naître et le développe. L’important est donc de faire le truc qui provoque l’émotion expérimentale qui l’a fait naître et le développe. L’important est donc de faire le truc qui provoque l’émotion expérimentale ou, inversement, de trouver l’instant émotif expérimental qui révèle le truc. Cette dernière formule est particulièrement dangereuse et attrayante à cause de ses effets d’auto-suggestion et parce qu’elle s’appuie sur une frontière de la sensibilité qui tend à un nivellement général de toutes les valeurs, en même temps qu’elle permet de mettre le doigt sur les plus graves. Cependant elle permet par des surprises qui arrêtent ou transportent, de fixer les moments les plus aigus et ce sont eux qu’il faut produire, tant en nous que chez les autres. L’erreur est d’essayer de les faire durer ; il faut plutôt les retrouver ou les reprovoquer dans une autre circonstance, dans un instant de même nature qui reproduit ensemble la première circonstance et le premier instant et au besoin retrouver le truc.
Il faut veiller à la reproduction des mêmes émotions dans les mêmes trucs : si elles se succèdent de façon rapprochée un pas est fait dans la découverte du rythme.
