journal intime #108

jt108 – la vérité torride d’un soleil de deux heures de l’après-midi – STEEN

bij de lectuur van ‘Van Gogh Le suicidé de la societé’

De monologen van Artaud zijn horzels die rond het zwarte gat van het Echte cirkelen en elk facet van je innerlijke stem mee willen sleuren in dat gat.

De onderwerpen zijn excuses om de bewegingen te kunnen uitvoeren: elke boodschap of betekenis is secundair, een bijzaak omdat je nou eenmaal een zaak nodig hebt om de lezer erbij te houden.

De lezer is de ander die hij zelf niet kan zijn omdat hij enkel schrijvende iemand is, alleen zo redt hij zich van de complete desintegratie. zolang hij schrijft is hij de lezer en de lezer overleeft.(‘Oedipus Rex‘).

In de betogen volgt hij het parcours, elk woord ligt precies op de juiste plaats op het parcours want (enkel) hij kan (op dat moment) enkel die beweging maken en bij die beweging ja daar ligt dat woord daar, en nergens anders.

Het accurate van de expressie bij Artaud is een vanzelfsprekendheid, hij beweegt zich immers net als Réquichot aan de binnenkant van zijn schrijven, van zijn denken, van zijn veelvuldig afgebeelde schedel: “à l’interieur de sa pensée” zo zegt Réquichot het. (‘binnenin het Mombakkes, de vervloekte‘).

De feiten, de details, de doeken van van Gogh: het is theater, een opstelling waarbij elk detail betekenisvol is omdat het daar en dan daar moet zijn. er kan niks fout gaan, het stuk is al geschreven, het programma loopt.

Maar wat is het dan? Wat drukt Artaud uit? Wat is zijn expressie en waarom raakt die ons zo diep zonder dat we kunnen duiden waarom het ons überhaupt heeft aangetrokken?
Wat denken we dan wel niet dat hij gezegd zou hebben als hij is uitgeraasd, als we het woordje Popocatepetl met een vraagteken de tekst van ‘Van Gogh – Le suicidé de la societé’ zullen zien afsluiten binnen enkele dagen want ik lees het boekje heel erg traag en in kleine stukjes?

De vragen hebben hun standaard-antwoorden: ‘niks. nada, ingetinge‘ op elke wat-vraag, ‘het zal u leren’ op de waarom-vraag. Alles wat we daarop zouden kunnen antwoorden is totaal naast de kwestie. Want wat er bij de lectuur van Artaud gebeurt is enkel dat Artaud gebeurt in onze lezing die dus eigenlijk een (her)schepping is van het gebeuren dat Antonin Artaud werd genoemd, geen (vatbare) representatie maar een (lopende) recreatie, een occult roeren in de ketel van onze eigen gedachten en een alchimistisch opgewekte ‘création’ die tegelijk een ‘croissance’ is, een wildgroei, een kanker van de gestes die Artaud als een volleerde sjamaan aanbracht in het vaste kluwen van zijn taal.

Zolang het Frans van Artaud gesproken en begrepen wordt, zal deze ‘recreatie’ mogelijk blijven en zullen de gevolgen even ‘dramatisch’ zijn. (‘I put a Spell on you’).

Dramatisch want het is theater en het is tragedie want het toont, telkens weer en telkens even doeltreffend, de vernietiging van Antonin Artaud, hoe het kosmische Rot / de ontembare groei ofte de Natuur hem verteerd: als we de brandmerken, de gloeipunten van zijn sigaretten volgen die hij even precies plaatste in het vloeipapier van de Franse taal dan Vincent Van Gogh zijn penseelstreken op het doek wist te toveren, dan beleven we de récréation van het betoverende stuk ‘le Sort d’ Artaud le Momo’ aka ‘het Mombakkes’ .

En het is een theater van de wreedheid dat ons allen raakt omdat het ook ons overkomt, alleen zitten wij in de donkerrode pluchen zetels van de parterre van de geprivilegieerde realiteit, of op een der balkons van de betaalbare werkelijkheid, of misschien zelfs hoog in de vogelenbak van de waan te roepen en te schelden dat het allemaal maar fake is en fictie, maar hoe dan ook zijn we beter af dan de ontelbare massa’s ontelbaren die buiten op de straten het doodeenvoudige, hypernormale creperen dienen te ondergaan, zonder enige mogelijkheid om ‘afstand te nemen’. Want ‘onze’ afstand kost te veel om in stand te houden, zo hebben wij berekend. Wij kunnen onze ‘stand’ toch niet met iedereen gaan delen, denken wij, vanuit de verdwazing van de nijd.

Maar alles is beter dan zelf op de planken te staan, want daar voel en beleef je van iedereen alles, daar ben je het levende eindje van de samenleving dat door de samenleving wordt afgebonden en als een clitoris betast en bevingerd en beknepen en gemarteld tot het zich spartelend zelfmoordt en uitspat in het glanzende geil en het verwaterde bloed, de geurige slijmvortex van de media.

En als jou reactie daarop dan is dat je ‘afstand neemt’ en ‘je erover zet’ (“get over it” dixit ene Ros Murray) ja dan heb je nog niet door, of dan wil je niet begrijpen dat het theater waarin je het stuk mocht bijwonen integraal deel uitmaakt van het stuk, en dat je wel uit het theater kan stappen en naar huis rijden naar je lieve man en je kindjes of je poesje of hondje, maar dat je het Stuk zelf nooit kan verlaten, tenzij dan als een niet-meer-jij, maar zelfs dan zijn er geen garanties dat het ophoudt.

Immers: heb jij de indruk dat Artaud al uit het Stuk verdwenen is? uit ‘le Sort d’ Artaud le Momo’ ofte ‘Inside het Mombakkes’ ofte ‘Het Zou Zomaar Kunnen’?

Strindberg wist dat, Von Gogh wist dat, Hölderlin wist dat, Nietzsche wist dat, Gerard de Nerval wist dat, Velimir Chlebnikov wist dat, Paul Celan wist dat, Antonin Artaud wist dat en ja, tja, nu weet jij het ook.

de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.

steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP: