journal intime #100

jt100 – la création est un accroissement d’être – BRAILLE

Etymologisch is elke creatie een (aan)groei.
De creator, de homo faber die iets schept is dus een vergroeiing van het oorspronkelijke begrip van ‘maken’, ’tot stand brengen’, meer een zaaier, een bevruchter van het land of een cultivator van een reeds als dusdanig onderscheiden groeibeweging.

Er is in onze talen een waarneembare tendens naar nominalisatie (verzelfstandiging) en naar reïficatie (verdingelijking) en van daaruit ook naar kwantificatie omdat de verdingelijking net in functie van het telbare, het verrekenbare gebeurt. Die tendens maakt elke kwalificatie, elke vorm van waardering, van het hechten van kwaliteit, maar ook van het respecteren van de eigen-aardigheid van de ruimte ondergeschikt, van secundair belang.

In de visie van Freud heeft een Ding een leegte nodig, een afgesloten binnen, en we zien dat ook in het denken het Zijn bij Parmenides (maar reeds daarvoor al waarschijnlijk) geconstrueerd wordt rond het Niets, het niet-zijn: een ding wordt pas telbaar als het wordt afgewogen tegen de afwezigheid ervan. De reïficatie aan de basis van het Zijn en de Dingen is van in het begin verbonden met de vereisten die de (ruil)handel stelt aan de omgangstaal: het zijn wordt pas een Zijn als het begint te tellen.

Het is dus allemaal goed en wel dat Oury het creatieve veld opent als mogelijkheid, als ‘jareche’ waar de zieke terug tot een aangroei van een consistent Subject kan komen; het is prima dat hij dat ziet als een groeiproces in de schizofrenie als genezing, als vicariante reconstructie na de catastrofe van de psychose, maar we moeten daar misschien nog een stapje verder in gaan en durven het ‘zijn’ als dwingende prescriptie, als normering voor het ontwikkelen van stabiel doorlaatbaar schild rond het Echte, verwerpen ten voordele van de suprematie van het gevoel, het enige van de vijf zintuigen dat nog niet algeheel verkrampt en verblind is door de almacht van het logocentrische Zijn.

Ook in onze omgang met niet-humane vormen van intelligentie kunnen we ons maar beter wat trainen in de acceptatie van een radicale alteriteit (een fundamentele anders-heid), want als er straks een emergentie optreedt van zo’n alternatief ‘bewustzijn’ zal het quasi zeker geen bewust ‘zijn’ worden, want dat ‘hebben’ wij al en eerstegraadsrecursies blijken op geen enkel ander domein ‘levensvatbaar’ te zijn, dat zijn waarschijnlijk ook mathematisch aantoonbare doodlopende functies¹dat geldt m.i. bv. ook voor de AI LLAM’s na ChatGPT3.5 die enkel kwantitatieve verbeteringen en commerciële adaptaties inhouden – dv@CGV. Je kan het proberen, feel free by all means, maar het zal nooit werken, het slorpt enkel alle energie op tot het bolletje garen daarvan, i.c. de planeet, geheel is uitgerold.

Maar we zijn dat soort tolerantie niet gewend: onze post-animale distinctiedrift verhinderd ons al om het volgens de Gignomenologie hoger in te schatten ‘bewustzijn’ van de dieren als dusdanig te erkennen. Volgens de meeste van onze pratende hoofden gebeurt er helemaal niets in de ‘kop’ van een paard, een hond laat staan een kikker of een regenworm. En dat terwijl we met onze indrukwekkende wetenschap bijna dagelijks meer te weten komen over ‘quasi-intelligent’ gedrag van godbetert eencelligen. Zelfs als er een ‘volstrekt automatisch verlopende levensvorm’ als een virus er voor onze verbijsterde in slaagt om de hele wereldeconomie plat te leggen, zijn we niet bereid iets te laten afdingen op onze kosmische almacht, onze onbetwiste plaats op de bovenste trede van de evolutionaire ladder.

Vandaar dat de Kathedraal en haar legendarische Bewoners er niet om treuren kunnen dat wij de kosmische devolutie van het leven, de herinterpretatie van het Darwinisme als het verhaal van een voortdurende Degradatie, een verrotting binnen de energetische verkramping van de materie, dat wij de hogere waarschijnlijkheid van die waarheid hebben ontdekt, een hogere waarschijnlijkheid die wij onder meer afleiden aan het feit dat deze kijk op de zaken de verklaring van enorme complexiteiten op sommige terreinen veel eenvoudiger blijkt te maken.

De pil is te bitter om te slikken. Het zal met zetpillen moeten gaan.

Het kan evenwel hoegenaamd de pret niet derven, een beetje taoist zou dat moeten kunnen inzien. Deze voor velen vooralsnog verschrikkelijke ‘umnachtung‘ haalt enkel de ridicule megalomanie van onze soort onderuit en zeg nu zelf: wordt het niet de hoogste tijd dat wat met z’n allen wat volwassen worden? Dat we die kinderlijke grootheidswanen en al die lelijke, aartsdomme hebzucht achter ons laten, in de verschrikkelijke speelkamers van onze toch wel erg morbide geschiedenis?

Dat moet ik natuurlijk nog hard maken, die scheermes-van-Ockham hypothese dat de devolutie efficiënter is als model dan de evolutie, maar bon, normaliter zullen we daar niet veel moeite voor hoeven te doen, het Rot vindt vanzelf haar weg wel naar de Openbaring, nu we het poortje naar de ‘hel’ ervan hebben opengelaten. Het slot erop was overigens al eeuwen kapot, zonder actieve godsfunctie was het ding al gans doorgeroest toen Nietzsche er begon mee te rammelen…

En ach, hard of niet: het kleinste kind kan toch zien dat onze toestand met de dag erger wordt, je ziet, voelt, hoort en ruikt dat gewoon gebeuren. Erg is dat niet hoor. Alleen een klein beetje erger als voorheen steeds. Een ietsje.

Maar wees gerust het kan nog eindeloos veel erger, het is een gekende waan van ons, een ‘known issue‘ dat we denken dat het einde nabij is.
Op het moment dat er niets meer schijnt te lukken maken we onszelf wijs dat wij het einde van alles meemaken. Om ons gedrag goed te praten, onze luie hebzucht, ons falen. Het einde is altijd nabij, maar nabij is astronomisch bijzonder relatief.

En elk einde is een nieuw begin.

rev. dv@CGV

de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.

steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP: