het moment (28)

[moment 28]

6 december 2015. het lichaam dat haar lichaam raakt is algeheel gebrek aan toeval, onafwendbaar als eclips, gehoorzaam aan de wet van elke constellatie en in zijn raken reine ballistiek. de tijd verliest zijn spel.

het is zon en haar maan is in zijn stralen goudomrand. kraters verdwijnen, vlekken slaan als duizend tongen om haar heen. als zon en maan omarmen zij innig het ingekeerde binnenlicht: hun duisternis. haar vingers in de zijne verstrengelen verscheidenheid tot het ene dat smeltend van verwachting op het tipje van tongen ligt.

de mens is een beschrijfenis, onleesbaar gekrabbel in de nevels der gedachten. alleen de vogels hebben weet van wat hier echt gebeurt. en hier en daar een kind misschien dat alles in de dwaze ogen van haar baby-broertje leest.

“moge de slokop van het zijn zich hier verbijten,” schrijft het, “in dit moment. moge het flitsende tongpijn ervaren en ogenblikkelijke zinsverbijstering. want het licht waartegen dit gehouden wordt, is niet van hier, kijk maar, het is onzeker en het schuift rood en blauw weg en het twinkelt van vertwijfeling. ” .

droef de minnaars dalen af naar het bestaande.

“hier had vast niemand op gerekend”, lacht het nog en, dronken van zichzelf en driekwart vodka: “men noeme het: ‘dit alomtrent‘.“

invoer 2015 (privé) – uitvoer 2020, rev. dv@CGX