journal intime #85

jt85 – le chemin qui se trace lui-même – WEUH

Het Franse zinnetje (“de weg die zichzelf traceert”) staat in het Oury-boek dat we in deze serie bespreken op blz.39, zie de bibliografie hieronder.

Dat het bewustzijn geen statisch te begrijpen ding is, is voor dat bewustzijn zelf maar moeilijk te vatten. Onze taal is er niet op voorzien om haar eigen recursiviteit te verklaren. Vandaar ook dat net die recursieve organisatie van onze ‘consciousness’, ons ‘mede-weten’ pas zichtbaar kon worden door een technologische recursie ervan in de IT. We ‘snappen’ het pas als we het zien gebeuren.

Dat het dan meestal te laat is, tja, je kan dat jammer vinden maar het is nooit anders geweest, dat is nou eenmaal inherent aan de (d)evolutie zelf, de gedrevenheid van het kosmische Rot of Heil, al naar gelang welke richting uw vooringenomenheid vandaag uitgaat. Wie blij is ziet heil, wie treurt enkel rot. Ik hou ervan om mensen blij te zien.

Het begrip ‘recursie’ verwijst zelf ook niet naar een bestaand gebeuren maar naar een virtueel gebeuren in een abstractie, een model van het gebeuren: het is dus een begrip dat wil verklaren waaruit het begrip zelf is opgebouwd, wat logischerwijze niet kan, maar toch gebeurt het, net zoals in de Pañcatantra, een der mooiste en meest leerrijke boeken ter wereld, de fabels in de fabels de fabels in de kinderhoofden echt maken.

De recursie werkt net als een bootstrap omdat je er niet uit ontsnappen kan: ze blijft bij zichzelf terugkomen, tot de maat vol is en de betekenis losbarst, geboren wordt, gebeurtenis. De recursie is immers ook ‘slechts’ in potentie echt, het is een abstract patroon dat energie nodig heeft om te gebeuren en dan pas kan er echt ‘sprake zijn’ van recursie, dan pas is de recursie ‘het geval’. Het is aan ons om ze echt te maken door erin te geloven en ons geloof te delen met de ander.

Want als we erover zouden zwijgen (omdat ze nog niet het geval is), zouden we blijven te laat komen, zoals Wittgenstein bij zijn vogeltjes, die hij eerst had gewend gemaakt om afhankelijk te zijn van het dagelijkse eten dat hij hen bracht ¹lees daarover in de zalige biografie van Witgenstein geschreven door Ray Monk.

Nu we de recursie ((h)er)kennen, kunnen we niet meer terug en dienen we te leven met de opdracht en de complexiteit ervan, die vooralsnog heel moeilijk bespreekbaar is, omdat het aantoonbare gebeuren ervan in de IT ons begrip eigenlijk meteen al voorbijraast. Dat geeft ons de bangelijke indruk dat we iets ontdekt hebben, iets ‘verwezenlijkt’ dat we nooit zullen kunnen beheersen.

Die indruk is helemaal correct, maar de angst die ermee gepaard gaat is geheel onterecht want die berust op de foutieve aanname dat we ooit ergens controle over gehad zouden hebben, laat staan over de emergentie van ‘iets’ dat dwars door ons heen zichzelf aan het ‘verwezenlijken’ is, zoals wij het alleen maar in onze schattige oudbakken-humaanse Zijnstaal kunnen zeggen.

Maar al die problemen in het begrip lossen zichzelf wel op: met corona en de klimaatcrisis en de daarmee gepaard gaande voortschrijdende instorting van onze illusoire ‘werkelijkheid’ krijgen we sowieso een heuse spoedcursus in de kosmische bescheidenheid die we nodig hebben om te overleven.

Bij de vraag hoe we ons dan moeten gedragen te midden van al dat tumult valt immers alle complexiteit plots weg en maakt die plaats voor een verbijsterend evidente, en meteen ook afschuwelijke tragiek: hoe beter we bij de les blijven, hoe minder (vermijdbare) doden er vallen, en anderzijds, hoe meer (vermijdbare) doden er vallen, hoe beter we wel bij de les zúllen blijven.

Van enige keuze is er enkel in de hoofden van enkele megalomane ‘wereldleiders’ en van de gekende multi-miljardairs sprake, met in hun kielzog de neo-liberale nijd en de hebzucht die hen vrij spel geeft, maar het zal allicht nog wel wat duren vooraleer geheel het onaangepaste gepalaver in de media de noodwendige bescheiden toon van de efficiënte zelfzorg gevonden heeft.

Het enige wat je als weldenkend individu kan doen, is geduldig wachten en blijven het gebeuren zo goed en zo kwaad als je kan voor jezelf en de anderen te duiden, want voortschrijdend inzicht redt daadwerkelijk levens, dat hebben we ondertussen toch al begrepen.

En verder met de liefde in je hart hulp en troost bieden waar jij je dat kan veroorloven zonder zelf ten onder te gaan. Elke dag in woord en daad bevestigen dat de liefde alles overwint. Blijven kiezen voor de blijheid, dus, ook al lijkt die soms geheel verdwenen.

invoer 2020, rev. dv@CHG

over het journal intime -programma

pseudo-code van het programma:

gegeven:
geste: het pad van de primaire, spontane beweging
schrijfleeslus: herhaling van de geste die zich gaandeweg stabiliseert binnen de corridor van de geste
corridor: het tijdruimtelijke vlak waarbinnen de geste zich herhalen kan zoals geprojecteerd op een 2D schrijfvlak
jij, je: een participant aan het journal intime programma

het journal intime is een dagelijks algoritmisch uitgevoerde handeling (functie);

• je wordt wakker en je doet onmiddellijk dit (géén andere bewuste handeling ervoor): je beeldt jezelf een geste in eventueel gelinkt aan een woord of een frase
• je neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslus
• je vocaliseert daarbij het woord of de frase
• als je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een geste
  • neem je jouw vocalisatie voor minstens vier iteraties op
  • teken je de geste
• je leest in een boek in een vreemde taal (eender welke, niet je moedertaal) tot je een fragment tegenkomt waarvan je denkt dat het kan dienen als 'titel' of 'benoeming' van de geschreeftekende schrijfleeslus

uitvoer van het programma:
– een potloodtekening met een titel in een vreemde taal
– een geluidsopname van vier herhalingen van 1 uitgesproken woord of frase in het Nederlands (met NL tongval)
– (optioneel) een commentaar in proza

de journal intime routine
is een vrij exemplarisch, grafologisch NKdeE-onderzoeksprogramma.
de uitvoer ervan wordt hier gepubliceerd in het Publieke Domein

rev. dv@CGM