jt81 – plus je m’approche de moi moins je vois – WINST MA KE
Jean-François Chevrier heeft het verder in zijn hoofdstuk XII over oppervlakkige gelijkenissen met werken van Schongauer, Redon en over Flaubert die het op zijn beurt over iets anders heeft.
Het aanhalen van de bekende seizoenshoofden van d’Arcimboldo gecollageerd met geschilderd voedsel, lijkt misschien al wat meer gerechtvaardigd, maar het gaat bij Réquichot allerminst om een dergelijke verbluffende virtuositeit in de schildertechniek.
Bij Réquichot gaat het om daadwerkelijk erotisch geladen bewegingen, om bewuste provocaties van instinctieve responsen: als hij voedselprenten combineert met concave dierenbeelden, tongen met taarten en gebak met bloedige gruwel wil hij de letterlijk de mond-hand- oog interactie van de toeschouwer aanspreken als omkering van de geregistreerde eigen automatismen. Hij wil de eigen aantrekkings- en afstotingspulsen en repulsies van het creatieproces opwekken bij de kijker, hij gebruikt de instinctieve walging die de beelden opwekken om zijn gewelddadige, monomane en sadistische pan-erotiek op de toeschouwer over te brengen. Hij gaat door het oog recht naar de (onder)buik van de kijker.
https://www.bernard-requichot.org/oeuvre-category/peintures/page/5/
Ik kan het u omwille van de auteursrechten niet tonen, maar het oog midden in het kluwen van de ringen van NEKONK TANTEN TANK MANA is tegelijk de opslokkende vaginale poort en het beloerende, beslijmde eikeloog waarmee hij de kijker wil confronteren met die afschuwelijke oscillatie van binnen-buiten, het heen en weer van het spel dat hij speelt om het moment te bereiken waarop het experiment zich ontpopt tot moment, tot een ijkpunt van de duurte in het verglijdende niets.
De mystiek van de lelijkheid is wat Réquichot zegt dat het is, lelijk en schaamte verwekkend. Je kan daar niet zomaar verkoopbare “Kunst” van maken. Réquichot is wat dat betreft het finale eindpunt van de Kunst als pseudo-artistiek gezwets dat au fond enkel wil winst maken. Daarna is het m.i. echt wel pure handel geworden, de ‘Kunst’ werkt enkel nog als handel. Er is, overigens, m.i. totaal niets mis met pure handel.
Al de referenties die Chevrier in dit hoofdstuk uit zijn erudiete kunstkennershoed tovert, lijken mij totaal naast de kwestie. Om dat te beseffen moet je enkel de teksten van Réquichot zelf maar te lezen en ernstig te nemen.
Nu, ik kan van Barthes nog begrijpen dat hij weigerde dat te doen, misschien omdat hij besefte dat wat Réquichot daarin beweerde al zijn noties van auteurschap onderuit haalde, misschien gewoon uit luiheid en uit gewoonte om liever de eigen theorie over het gepresenteerde werk te draperen, misschien uit onwil om een niet-gepubliceerd geschrift enige echte aandacht te geven. Of omwille van een combinatie van al die factoren.
Maar Barthes schreef zijn stukje in 1972 en hij kon bogen op een theorie en bevindingen waar je destijds en ook nu nog wat mee aankon. En hij schreef zijn essay tenslotte in opdracht van de commerçant Cordier, de werken dienden ‘op literaire wijze’ gestut te worden.
Misschien speelt er in de motivatie om de echte thematiek en de ware aard van het werk van Réquichot te verhullen achter al dit droppen van modieuze namen alsnog iets soortgelijks mee. De marktwaarde van de werken van Réquichot zijn op tien jaar tijd vertienvoudigd, dus je kan dat zeker niet uitsluiten, dat men op die wijze nog een nulletje aan de prijzen wil toevoegen. Ik bewonder het werk en ik koester een diep ontzag voor de tragedie van het traject van Réquichot, maar mocht ik de keuze hebben: in mijn living heb ik toch liever wat meer rustgevende spullen.
Soit. Voor de kennis waar ik op uit ben, zijn er gelukkig de teksten van Réquichot zelf nog om ons haarfijn en exact uit te leggen waar het hem om te doen was.
uitvoer 2020, rev. dv@CHL
over het journal intime -programma
pseudo-code van het programma:
gegeven:geste: het pad van de primaire, spontane bewegingschrijfleeslus: herhaling van de geste die zich gaandeweg stabiliseert binnen de corridor van de gestecorridor: het tijdruimtelijke vlak waarbinnen de geste zich herhalen kan zoals geprojecteerd op een 2D schrijfvlakjij, je: een participant aan het journal intime programma
het journal intime is een dagelijks algoritmisch uitgevoerde handeling (functie);
je wordt wakkeren je doet onmiddellijk dit (géén andere bewuste handeling ervoor): je beeldt jezelf een geste in eventueel gelinkt aan een woord of een fraseje neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslusje vocaliseert daarbij het woord of de fraseals je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een gesteneem je jouw vocalisatie voor minstens vier iteraties opteken je de geste
je leest in een boek in een vreemde taal (eender welke, niet je moedertaal) tot je een fragment tegenkomt waarvan je denkt dat het kan dienen als 'titel' of 'benoeming' van de geschreeftekende schrijfleeslus
uitvoer van het programma:
– een potloodtekening met een titel in een vreemde taal
– een geluidsopname van vier herhalingen van 1 uitgesproken woord of frase in het Nederlands (met NL tongval)
– (optioneel) een commentaar in proza
de journal intime routine
is een vrij exemplarisch, grafologisch NKdeE-onderzoeksprogramma.
de uitvoer ervan wordt hier gepubliceerd in het Publieke Domein
rev. dv@CGM
~
copyright ‘ViLT //dagwerk van dirk vekemans’:
CC0 1.0 Universal (CC0 1.0) Public Domain Dedication
contact: dirkvekemans@yahoo.com
VOLG dirkvekemans.be
Vul je mailadres hieronder in en je krijgt elke dag het werk zo in je mailbox, gratis. jouw mailadres wordt verder niet gedeeld, gebruikt of anderszins bekend gemaakt. Met opzeglink in elke mail.
de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.
steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP:
