journal intime#74

jt74 – transmutation générale de la marchandise – KA ME RA DE

In het geluidsfragment van vandaag maken we de desintegratie mee van ‘KAMERADEN’, een gewoon NED woord onder druk van de herhaling.

De herhaling van een woord zet dat woord onder druk omdat het de gewone werking van het spraaksysteem onder druk zet: het geeft het cognitieve reflectie, aandacht, die het ‘normaal’ niet heeft.
Het woord ‘kameraden’ dat in een gewone zin, in een conversatie uitgesproken wordt, zal nooit die cognitieve reflectie krijgen, een feedback van aandacht op het gebeuren van de uitspraak zelf.

Daardoor begeeft de ‘natuurlijke’ eenheid van klank en betekenaar het in het woord en komen er onderliggende betekenaars vrij.
Het kan dan, zoals in dit voorbeeld, elke kant opgaan: het woord kan verschillende uitwegen kiezen, weg van de druk. Het kan een samenstelling van ‘KAMER’ en ‘RADEN’ worden, of van de boze KA met een MERADE wat dat ook moge wezen. Freud heeft aangetoond hoe verschillende opties van verdrukte lezingen revelerend zijn voor wat er zich afspeelt in het onderbewuste theater van de wreedheid. Die ‘verdrukte’ lezingen zijn in feite gewoontes in het motorisch-neurologisch complex van het individu.

Maar in deze uiterst kunstmatige opstelling vereist de bijhorende schriftoefening van het testpsychisme een beslissing: de desintegratie van het uitgesproken woord moet zoals voorgeschreven in de code van het programma, in de herhaling een stabiliteit verkrijgen die samenvalt met de geste in de schrijfleescorridor.

De uiteindelijke beslissing is hoorbaar in de uitspraak, net zoals de uitspraak in de psychoanalyse vaak de ‘eigenlijke’ betekenaar van het woord in kwestie ‘weggeeft’ voor de aandachtige analyste: je kan niet tegelijk KAMER + RADEN denken en KAMMEN + RADEN uitspreken: wat je zegt ben jezelf.

Het testsubject opteert hier duidelijk hoorbaar voor een hercodering van het ‘kameraden’-automatisme naar de aldus ‘overschreven’ geheugenplaats van KAMMEN + RADEN. Misschien is die ‘keuze’ wel ingegeven door de kam-achtige weergave van KA ME en de spiralende zoekbeweging in de geste van het RA DE? Of wil het testsubject de gedachte uiten dat je de mensen wel kan afkammen op zoek naar vrienden, maar dat je omtrent de ware aard van die ‘vrienden’ toch altijd het raden zult hebben?

Elkwegs is het duidelijk dat de beslissingen altijd uniek zijn aan het subject en binnen die unieke opstelling ook nog ’s uniek aan het gegeven moment, aan de ingeving van het moment bij het testsubject: je kan, m.a.w. hier ‘geen touw aan vastknopen’ .
Elke poging tot systematisering, tot zingeving, zal stranden in obscure esoterie, in nonsensicale geheimtaal voor ‘ingewijden’.

Er zijn in de geschiedenis van de humane creativiteit talloze pogingen ondernomen om een soort ‘ingelezen’ systematiek in volstrekt unieke en daardoor ‘willekeurige’ handelingen, gestes of gebeurtenissen uit te bouwen tot een methode om welbepaalde ideologische of vage religieuze noties van een of ander nec plus ultra na te jagen, een heilige Graal.
Dat komt waarschijnlijk omdat op het moment zelf de link tussen het gebeuren en de betekenis die er in de gedachten eraan gegeven wordt zo onmiskenbaar is: je voelt HET gebeuren, er is daar IETS, maar het is onuitsprekelijk. Men zocht dan verwoed naar de ‘Sleutel’ of de ‘Steen der Wijzen’ omdat daarvan gedacht werd dat de vinder daarvan met bovennatuurlijke Krachten zou beloond worden.

Het is onuitsprekelijk omdat je hier de humane zingeving zichzelf ziet zingeven, in real time. Het testsubject wordt in de opstelling sowieso gedwongen om tot een of andere ‘completion‘ te komen, de zingeving met de hoogste waarschijnlijkheid op geslaagde communicatie.
Het ego, onze talige ‘bovenbouw’, geeft zich hier bloot in het meest intieme deel van haar gebeuren: de gewoontes, de reflexen in haar zingeving, maar om die causaal te verklaren zou je alles in één keer moeten kunnen uitspreken, heel de wordingsgeschiedenis tot aan de Big Bang en Daar Voorbij.

Zo ‘werkt’ taal, zo gebeurt het. Wow. De revelerende kracht van dit onthulde geheim, daaraan willen we vasthouden, we willen het onthulde vastpakken, en delen met onze kameraden. Die er uiteraard weer niets van (willen of kunnen) begrijpen, want er ‘is’ niets en het antwoord ontkent hun ‘bestaan’.

De sleutel, de steen, de graal zijn overal en nergens. “The key to the power is not wanting the key”. De kosmische kracht die men in al die uiterst tragische verhalen wou bezitten, licht voor het grijpen, maar je krijgt ze niet, je kan ze niet hebben, je kan de Liefde enkel geven en beleven.

Op het ogenblik immers, dat we ophouden met het bekleden van de sporen van onze gedragingen met het belang dat wij aan ons ego hechten, vanaf het moment dat we kunnen stoppen met proberen betekenis te geven aan een geheel fictioneel achterliggend object, kan het gebeuren terug gelezen worden als zuivere lyriek, als de expressie van een individu gevangen in de determinatie van plaats en tijd, als een zingen van de hand die zichzelf ontwaart.

Dit is van een ongeziene pracht, maar om de pracht ervan te zien, te beleven, dien je jezelf over te geven aan het gebeuren, er onnaspeurbaar deel van worden, het gebeuren in jezelf laten gebeuren in de vanzelfsprekendheid van het geven, in jouw overgave. Niet aan de Ander maar aan het wij van het Al.

Op dat moment ervaren we de verlossende schoonheid die schuilt in ieder van ons, in de kleinste beweging van de geborgenheid van ons lichaam, in ons aanvoelen van de zich in ons vertalende ziel van de eindeloos verder – groeiende of rottende, al naar gelang de optiek van de dag – gaande, voortgang zoekende en vindende kosmos, de holografische coherentie van het Al.

Laat het zijn en zie: je komt tot leven.

rev. dv@CHV

de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.

steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP: