journal intime #71

jt 71 – L’ état, l’ instant ne se trouvent plus en eux – YO LA DI MA

Het is haast kinderlijk, de teleurstelling waarvan Réquichot ons verhaalt in zijn tekst ‘Métaplastiques’ die Chevrier vandaag voor mij citeert : de magische stenen, wortels en slakken waarmee hij tijdens zijn strooptochten op de ‘campagne’ zijn zakken vult, houden bij thuiskomst niks over van hun betovering:

“Les choses alors ne sons plus rien : les pierres sont vides et les sillons sont morts; ils sont incapables de reproduire la circumstance, la surprise. L’ état, l’ instant ne se trouvent plus en eux.”

[REQUICHOT 2002,75] – vert.: “De dingen zijn dan niets meer: de stenen zijn leeg en de voren zijn dood; ze zijn niet in staat de situatie, de verrassing, te reproduceren. De staat, het moment worden er niet meer in gevonden.”

De passage besluit met de vaak geciteerde verzuchting dat hij dan maar de wolken, de bergen, de landschappen zal signeren als zijn ‘oeuvre’.

Chevrier vertelt van daaruit over dingen die hij dan weer belangrijk vindt, allerlei over Dubuffet en Valéry en Klee.

Na de tekst ‘Métaplastique‘ is in de Ecrits-uitgave van 2002 de titelloze tekst opgenomen die begint met ‘Le spectateur qui rencontre’, die zegt dat de creatie niet vertrekt van een idee maar van verbazing, verwondering, en die vervolgens haarfijn uitlegt wat Chevrier ons via omwegen wil verklaren. Hetgeen mij een vrij hopeloze onderneming lijkt want ik zie niet dadelijk hoe je het korter, eenvoudiger en meer helder uitgelegd zou krijgen dan hoe Réquichot dat zelf doet in die tekst.

Die ‘verspreidde’ teksten zijn aan de beurt eens ik klaar ben met de vertaling van het ‘journal sans dates’, dat ligt wat stil nu, omdat je, vind ik, een auteur nooit in één ruk moet willen ‘consumeren’. En omdat ik eerst de vertaalrechtenkwestie zou moeten regelen, en daar heb ik geen zin in.

De Kairotiek van het lezen en die van het schrijven zijn, overigens, voor mij een en dezelfde.

Je leert veel meer, zo heb ik toch ervaren, door de auteur die je leest op gezette tijden te lossen en dan weer te ontmoeten, op die manier kan het het ogenblik van de verbijsterende herkenning herbeleven en uitdiepen, schrapen als het ware in de harde, meedogenloze spiegel die het werk je voorhoudt en waarvan je fantasie, gedreven door je noden en behoeftes een staat maakt, een virtuele ruimte waarin je kan verblijven zolang je de verbinding kan in stand houden. Zolang die jou gegund is, want elke spiegel is een gift, een gave, een geschenk van de afgestorvene die net als jij handelde uit eerbied voor de geschenken die zij/hij zelf mocht ontvangen.

De sporen van de creativiteit van de ander (en die van jezelf als ander) zijn poorten die door het verschaffen van energie eraan (middels het lezen) de ontvanger in staat stellen deel te nemen aan de transmissie. Voor mij is dat heel erg heilig, een intiem spiritueel gebeuren dat op talloze wijzen resoneert in de kosmos. Dus ik verdraag daar geen nijdige, zelfs geen welwillende stoorzenders tussen, dan trek ik liever de stekker eruit.

Immers, van het ogenblik, het moment dat je merkt dat de ontvangst omslaat in een nemen, een consumptie van dode dingen, van informatie, moet je met dit soort lezen ophouden, want zulks is dan in mijn optiek grensoverschrijdend gedrag. Dan is het geen gesprek meer maar een toe-eigening. En dan hou je enkel een uiterst lelijke simulatie over van de gebeurlijke verbinding.

Ja, ik weet het, het zal wel weer belachelijk klinken. Ik deug blijkbaar niet voor de tijd waarin ik geboren ben, niet als auteur, en al helemaal niet als mens.

rev. dv@CHZ

de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.

steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP: