journal intime #65

jt#65 – enregistrer la dérive des analogies – SNI KO PA

8 mei 2020. De publieke ‘creatieve ontplooiing’ van Bernard Réquichot beslaat van plusminus 1946 tot aan zijn zelfmoord in 1961 al bij al 15 jaar.
Je zou als onderzoeker willen kunnen beschikken over een methodische, chronologische beschrijving van die ‘ontwikkeling’, die natuurlijk een afloop is, een onvermijdelijke, tragische voortgang naar het uiteindelijke dilemma, waar en wanneer de mogelijkheden uitgeput bleken. Die ga je niet snel onder ogen krijgen, want dat zou te zeer op een pathologie lijken, te weinig ‘Kunst’, dus onverkoopbaar en wie werkt er nou gratis.

In hoofdstuk zes van zijn boek staat Chevrier [CHEVRIER2019, 95-110] stil bij enkele werken uit de jaren 1950-1952 en daar zien we dat Réquichot de invloed ondergaat van kubistische collega’s zoals Jacques Villon en Juan Gris. Hij vult de gangen die deze voorgangers hebben uitgegraven in het duistere onbekende met de agitatie van zijn persoonlijke onrust.

Dat resulteert in enkele grandioze monstrosa van architecturale lijven, geslachtsloze humane en animale kolossen met enigmatische handgebaren in het kader van een verduisterd schilderij-object gewrongen. Met ook een minotaur erbij, en beenderen en schedels. Hij doorleeft de kubistische beeldtaal met de eigen klemtonen op agonie, psychische beklemming, dood, verderf en (lichamelijk) verval. Nieuw bloed in dode aderen. Verder dan dit zombiestadium komt de hedendaagse ‘Kunst’ niet meer, tenzij dan in de marketing van de zombieKunst, voorwaar een nieuw terrein waar alles uit de kast kan worden gehaald!

Réquichot leeft zich uit op het terrein van wat al voorhanden is, als een kind in een speeltuin. Hij laat zijn drift de vrije loop en doet op die wijze het verlaten parcours herleven met zijn eigen intensiteiten, die uitvergroten wat voor zijn expressieve behoeften het meeste genot verschaft. Hoewel, ‘genot’ noch ‘voldoening’ zijn correcte benamingen, het is eerder een zich voortslingerend spoor van verlokkingen dat hij volgt, van mogelijkheden die telkens toch weer onvoldoende blijken, en waarvan het genot uiteindelijk teleurstelt.
Maar de drift van de jonge hond herkent de analoge gangen van de eigen ‘craving’ en volgt ze uiterst driftig zodat het werk zelf een spoor wordt dat getuigt van die drift der analogiëen.

Met de collages, de reliquaires, de papiers choisis, de traces graphiques, breekt het psychisme ‘Réquichot’ als een mol uit het netwerk van het reeds doorploegde en komt zo, tot zijn schaamte, in het volle daglicht, dat al gauw ondraaglijk zal blijken te zijn.

Vijftien jaar is niet erg lang. Als ik terugdenk aan mijn eigen turbulente periode toen ik die leeftijd had, flitst het voorbij in minder dan drie seconden.

Maar ik voel nog wel hoe het voelde toen, als ik dat toelaat. Prettig is dat niet, maar je wenst het soms je leeftijdsgenoten wel wat toe, die nu in de media zo weinig nog schijnen te beseffen hoe het voelt om jong te zijn en om dan 1 uur ‘actie’ te moeten missen, laat staan een dag, een week of aaaargh: maanden…
Maar het ‘gezonde’ psychisme weert dat, kennelijk, die confrontatie met de agonie van de jeugd, men denkt dat men dat overwonnen heeft, men ‘weet wel beter ondertussen’. Men wil het vergeten.

Overwonnen is een verleden nooit, er is hooguit een loodzwaar stoffig tapijt op komen liggen zodat je verzwakte geest er niets meer van hoeft te merken. Het heden is immers een product, dat wordt ons van kinds af aangeleerd door de reclame. Schijnbaar eeuwig uitgesteld in de knusse living van het IKEA-heden wachten onder de tapijten van onze welvaart de duivels van de dood als ‘oordeel’. Hoe meer tapijt nu, hoe pijnlijker straks, maar dat is ieders vrije keuze.

En dat de dood taboe is, dat werd al lang voor jou beslist.

rev. dv@CIB

over het journal intime -programma

pseudo-code van het programma:

gegeven:
geste: het pad van de primaire, spontane beweging
schrijfleeslus: herhaling van de geste die zich gaandeweg stabiliseert binnen de corridor van de geste
corridor: het tijdruimtelijke vlak waarbinnen de geste zich herhalen kan zoals geprojecteerd op een 2D schrijfvlak
jij, je: een participant aan het journal intime programma

het journal intime is een dagelijks algoritmisch uitgevoerde handeling (functie);

• je wordt wakker en je doet onmiddellijk dit (géén andere bewuste handeling ervoor): je beeldt jezelf een geste in eventueel gelinkt aan een woord of een frase
• je neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslus
• je vocaliseert daarbij het woord of de frase
• als je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een geste
  • neem je jouw vocalisatie voor minstens vier iteraties op
  • teken je de geste
• je leest in een boek in een vreemde taal (eender welke, niet je moedertaal) tot je een fragment tegenkomt waarvan je denkt dat het kan dienen als 'titel' of 'benoeming' van de geschreeftekende schrijfleeslus

uitvoer van het programma:
– een potloodtekening met een titel in een vreemde taal
– een geluidsopname van vier herhalingen van 1 uitgesproken woord of frase in het Nederlands (met NL tongval)
– (optioneel) een commentaar in proza

de journal intime routine
is een vrij exemplarisch, grafologisch NKdeE-onderzoeksprogramma.
de uitvoer ervan wordt hier gepubliceerd in het Publieke Domein

rev. dv@CGM

de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.

steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP: