verval #3

mot

een zwerm gesternte er omheen en het is kern
van niets, en niets is het heelal. ongezien
is het er licht, de lege weg voorbij het einde
van de weg. op doelloos draaiende spaken

spalkt de tijd haar tikkel-tokkel van het vuil
dat willoos waait, het stof op gore straten.
stem schroeit in de sneeuw, kroepoek snijdt op de tong.
het draagt de rotte rafels van een oud kostuum.

het woord liep leeg, haar lijf liep uit in bed,
het ijlt en kermt Latijn dat niemand nog begrijpt.
heilig is het vers dat men ter dood bewaren wil.

het zag haar hangen, nat bezweet in haar zwarte kleed.
het trok de rits omlaag, ze spartelde, speels en tegen,
maar elke mot herinnert zich het licht in haar cocon.

invoertekst (2015) – invoertekst (2017), rev. dv@CID

• alle teksten van ‘verval’ in deze versie:
  • proloog
    • verval
    • mot
    • lust
    • tijd
    • woelen
    • altijd
    • grijs
    • haaks
    • voel
  • envoi
    
• ‘verval’: versie van 2017
• over het Gedicht van de Dag-programma

de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.

steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP: