journal intime #46

jt46 – violente volonté d’expression – PER DI KA

19 april 2020

De geste van vandaag is de uiting van een vloek. Ik vervloekte mijn eigen loempigheid, ik doe dat regelmatig nog, maar ik zou dat moeten afleren want minder loemp wordt je daar niet van. De vloeker vervloekt overigens altijd zichzelf, uiteindelijk.

En gelukkig verschaft de techniek van het Asemisch Lezen ons de garantie van de privacy: alleen ik kan (voor een beperkte tijd) echt lezen wat ik schreef.

Het is uiteraard de gegarandeerde uniekheid van de asemische expressie die ook haar grootste therapeutische waarde is: patiënten kunnen vrijuit uitdrukking geven aan het onzegbare, aan dat-wat-niet-kan-worden-uitgesproken. En toch, via de zichtbare herinnering er waarde aan hechten, intieme betekenis. Iedereen hun eigen Thora, dus ook iedereen hun eigen esoterie.

Maar we zullen zien dat net die gegarandeerde intimiteit geschonden zal worden door AI gestuurde data mining van de sporen van het asemische schrift, of hoe onze gebaren ons ‘verraden’ aan een abstracte, instrumentele of ‘geavanceerde’ vorm van intelligentie. Aan erger Rot dan het humane dus, in de Devolutionaire optiek, aan hoger en beter in de meer gebruikelijke, Evolutionaire zin. In beide interpretaties voorspelt het weinig goeds voor de mens zoals zich die nu tot het andere leven verhoudt.

Nu al lezen duizenden exploiterende algoritmes, talloze bots ons gedrag op internet om het naadloos om te zetten in koopgedrag. Maar de marktlogica penetreert ook alsmaar dieper in onze intieme sfeer. En net nu, dankzij covid-19, komen er plots immens veel body-data beschikbaar op de markt.
Wonen we met z’n allen in de Slachthuisstraat? Wordt al ons gefladder straks kattenvoer? We moeten niet de angst aanwakkeren, angst is een slechte raadsman in bangelijke tijden. ‘Elk nadeel heb ze voordeel’ zoals wijlen Cruyff placht te poneren en dat is ook hier het geval: meer transparantie kan ook een einde maken aan ons nefaste gehuichel in de poelen van de nijd.

We staan er alleszins machteloos tegen want als we onze ‘privacy’ willen beschermen verhogen we enkel de waarde van die data. De grote bedrijven zetten daar ook al massaal op in: bij de privacy-garantie die zij aanbieden aan hun klanten rekenen zij vooral op de garantie van de interne ‘conversie’ van hun data, de omzetting naar bedrijfswinst. Wie al die mensen zijn, wat zij doen of laten is op zich voor hen helemaal niet interessant, enkel de mate waarin de keuzes beantwoorden aan de opgestelde profielen. Jouw geheimen of dromen zullen hen worst wezen, het gaat enkel om de voorspelbaarheid van je koopgedrag.

Kwantificatie kent immers geen kwalificatie, de profilering werkt geheel ‘anoniem’. Er zijn geen ‘levels’ in een nummering, na een klik of tien zit je sowieso in een profiel met een hoog percentage aan voorspelbaarheid. En de exploiterende kwantificatie van alles en iedereen gaat sneller dan elke poging tot beperkende wetgeving want time is money in de GeldRuimte.

De cultus van de ‘ligne serpentine‘, de line of beauty van William Hogarth resulteert bij Schiller in het poneren ervan als lijn van de vrijheid, want wat is een plotse verandering anders dan een verandering onder dwang?
Met dezelfde resoluutheid van het vooropgestelde goede wordt ook gesteld dat ‘god geen rechte lijnen trekt’ en/of dat de natuur daarvan afkerig is.
Alsof de natuur begaan zou zijn met onze bekommernissen en, erger, alsof wij geen deel zouden zijn van de natuur.
In de theorie van grafoloog-filosoof Ludwig Klages wordt de sinueuse lijn het toonbeeld van de ziel die onder de verdrukking komt van de hoekige ratio.
Paul Klee, zo legt Régine Bonnefoit [BONNEFOIT2013] ons met een massa meer geduld als ik in mijn lezen uit, baseert hierop zijn symboliek van de lijn en betrekt daarop ook de oogbewegingen, een eerste stap is dat naar de ontwikkeling van het asemische leesschrijven of schrijflezen, de techniek van de louter visuele communicatie.

Als je heel die theoretische humus, dat doorrotten van het Neo-platonisme, ontdoet van het humanistische goed/kwaad dualisme dat enkel nodig is voor de ideologische indoctrinatie, kom je verrassend dicht bij het aanschouwen van een objectieve kijk op het gebeuren van het schrijven, bij een Schrift van het Echte.

Het virus van het Asemische Schrift zat dus al als betonrot in de grijze muren van het Bauhaus.

rev. dv@CIU

over het journal intime -programma

pseudo-code van het programma:

gegeven:
geste: het pad van de primaire, spontane beweging
schrijfleeslus: herhaling van de geste die zich gaandeweg stabiliseert binnen de corridor van de geste
corridor: het tijdruimtelijke vlak waarbinnen de geste zich herhalen kan zoals geprojecteerd op een 2D schrijfvlak
jij, je: een participant aan het journal intime programma

het journal intime is een dagelijks algoritmisch uitgevoerde handeling (functie);

• je wordt wakker en je doet onmiddellijk dit (géén andere bewuste handeling ervoor): je beeldt jezelf een geste in eventueel gelinkt aan een woord of een frase
• je neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslus
• je vocaliseert daarbij het woord of de frase
• als je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een geste
  • neem je jouw vocalisatie voor minstens vier iteraties op
  • teken je de geste
• je leest in een boek in een vreemde taal (eender welke, niet je moedertaal) tot je een fragment tegenkomt waarvan je denkt dat het kan dienen als 'titel' of 'benoeming' van de geschreeftekende schrijfleeslus

uitvoer van het programma:
– een potloodtekening met een titel in een vreemde taal
– een geluidsopname van vier herhalingen van 1 uitgesproken woord of frase in het Nederlands (met NL tongval)
– (optioneel) een commentaar in proza

de journal intime routine
is een vrij exemplarisch, grafologisch NKdeE-onderzoeksprogramma.
de uitvoer ervan wordt hier gepubliceerd in het Publieke Domein

rev. dv@CGM