//Réquichot Rotbak dag 39 – de situatie stabiliseert zich nu als ‘rampzalig’
// vertaling van Bernard Réquichot’s “Journal sans dates” REQUICHOT 2002 p.107-149 – hopelijk elke dag een stukje – de paginanummers van de Franse tekst worden op een aparte regel rechts uitgelijnd in klein bold lettertype vermeld boven de betreffende pagina in deze vertaling
- LEES/download de gehele vertaling voor zover beschikbaar in een WORD document
- deze vertaling is niet publiek domein maar CC BY-NC-SA omdat ik (nog steeds) niet weet hoe het zit met de (vertaal)rechten op Réquichot’s werk
- graag uw opmerkingen/correcties op dirkvekemans@yahoo.com
Ik aarzelde tussen twee bezorgdheden: het belangrijke is dat de kennis van het ‘ding’, of simpelweg het bestaan ervan? Beschouwde ik de kennis ervan: die kon zich niet voordoen zonder het bestaan ervan: als het ene geconditioneerd werd door het andere, was dat het mindere; dus ik gaf de beste plaats aan de existentie. Maar wat was een bestaan dat van mij v verwijderd bleef door de eeuwig onbekende afgrond? Noch het ene noch het andere van die zaken had dus de exclusiviteit. Ik bedacht dan maar dat het belangrijke misschien niet was welk element afzonderlijk zoals : kennis, zijn, waarheid, enz…maar hun ontmoeting. Dan ging het erom in te schatten wat het aantal elementen was dat opgenomen moest worden bij die ontmoeting zodat het ding, de kennis, wat ook de naam die men eraan geeft (we kunnen het N noemen), bekomen zou worden. Het ging er misschien om om die N te analyseren. N kwam tot stand door de aanwezigheid van : zijn plus kennis, plus waarheid, plus ik, plus realiteit, plus gevoel. Verkrijging van N=E+V+M…N werd eenvoudiger, precies zoals een getal, vervolgens abstract bestond niet meer. Er was dus plotsklaps dwaling. Ik kon N in de vorm van frasen zetten die niets anders waren dan andere aspecten van de som, zo: “Ik kende de sensatie van de echte waarheid”, of: “Ik voel de echtheid die de waarheid kent”. Maar “N” bestond ook uit andere dingen; het was het doel van de gedachte, men zou het ultiem kunnen noemen, maar we zagen net dat mijn hang ernaar geboren werd met de bekommernis om het primordiale belang. De som werd langer dus en ik kon zeggen “Ik ken de kalmerende sensatie gerealiseerd door de ultieme waarheid van primordiaal belang. Het Zijn realiseert de kennis van een kalmte…” Duizend woorden konden er nog bijkomen: ” Het Ik Sterft wanneer de Laatste Waarheid de Kennis van het Leven Realiseert en dat het Doel van heel het Universum Berust in de Laatste gedachte van het Definitieve Zien…” Het Zien, Sterft, van de Laatste… Sensatie van het begrijpen van het idee… het Ding begint… “N” is de som van al die variaties met ontelbare verlengingen. En zeggen dat ik daarnet nog aarzelde tussen enkel twee bezorgdheden!
