leesverslag

// al te voorbarig leesverslag van dit boek met een uitvoerige statusupdate van de Kathedraal als introductie en dan teleurstellend weinig verslag

Google books: https://g.co/kgs/sKezKs

(wat voorafging)

de primaire gedachtebeweging die ten grondslag ligt aan elk ‘essentialisme’, de harde kern van elke ontologie is een denkfout. de NKdeE benoemt deze denkfout als de Zaak van de Noodzakelijke Oorzaak.
Het betreft een meer radicale versie van de ‘fallacy of misplaced concreteness’ in Whitehead’s Process & Reality) en ze kan ong. zo verwoord worden:

‘het benoemde moet iets zijn, dus het is iets’ terwijl er enkel een benoemen gebeurt/gebeurde dat vervolgens om een ‘zijn’ lijkt te vragen – het Zijn wordt telkens opnieuw uitgevonden, simultaan met het Niets waarna het Zijn van het benoemde Ding de echtheid van het gebeuren ervan usurpeert en straal ontkent: het mag niet meer gebeuren want het is (wat het is).

enkele opmerkingen:

• hoewel er van het het Zijn ook al sporen zijn terug te vinden in de Oosterse Oudheid, kan de origine van de gedachtebeweging chronologisch waarschijnlijk best ergens in de buurt van Parmenides gesitueerd worden, hoewel deze datering onbewijsbaar is.
• het ontstaan van de Zijnsfictie is in ieder geval minstens ten dele te danken aan de (her)uitvinding van het schrift en de daarmee gepaard gaande mogelijkheid tot kwantificering van de gecodeerde taal middels de Arabisch-Grieks-Romeinse schriftsystemen. in het schrift vind het Zijn immers zijn noodzakelijke materiële grond, enkel in het schrift, de Schrift , kan het Zijn en het Woord op een verifieerbare manier bij God gelegd worden
• de informatietechnologie van heden is in die zin een rechtstreekse uitloper van de aloude taaltechniek van het schrift dat via het juridisch taalgebruik (een ‘ding’ is vooreerst en ook etymologisch een rechtsgeding, een verdict, een ‘case’) viraal tot in de meest intieme menselijke interacties is doorgedrongen.
• het Zijn is later via Plato, Aristoteles en via de Arabische ommegang daarvan de basis geworden voor het discours van het monotheisme dat het aldus uitgevonden Zijn met een patriarchale God identificeerde en zo kon instellen als Orde van het Woord (cfr Foucault)
• sinds Nietzsche (en Freud wiens ontdekking van de onderbewuste sturing van de hoger cognitieve functies door Derrida in de filosofie als fataal virus is binnengebracht) zitten we opgezadeld met het lijk van deze God, een bijzonder geurig Onding dat ook de ‘auteur’ mee in zijn val sleepte en tot een ondode maakte, een niet-levensvatbare invulling van de nabestaande auteursfunctie die vervolgens ten prooi viel aan louter commerciële exploitatie.
• tot op heden is het ‘Westen’ er, mede door toedoen van de instorting van de moorddadig koloniale basis van onze weelde, niet in geslaagd een afdoend antwoord te formuleren op het overlijden van elke vorm van gefundeerde autoriteit en dat is er met het fiasco van de twee Wereldoorlogen niet bepaald beter op geworden.
• elke vernieuwde opleving van de oude patriarchale pikorde is moorddadiger dan de vorige (heden is dat de versmelting van het neo-liberalisme met populistisch rechts in een min of meer gefatsoeneerde versie van het fascisme: de slachtoffers vallen quasi-onzichtbaar aan de andere zijde van het zelf-ingerichte strafkamp waarvan wij zelf de bewakers zijn. in het kamp zelf gaat de ‘uitverkoren’ bevolking ten onder aan de eigen nijd)
• we nemen het woord ‘pikorde’ best letterlijk want het Zijn is in elk opzicht (ook in de Christelijke mystiek) identiek met het bereiken van het orgasme maar dan uitsluitend (behalve in de Christelijke mystiek) via gewelddadige penetratie en onderwerping van het vrouwelijke, een kortsluiting van de rede in de militaristische sluitsteen, het syllogisme van de dood: kill or be killed, fuck or be fucked
• de Chinese cultuur blijkt veel ‘Zijnsresistenter’ en ondervindt dan ook nauwelijks hinder van onze euh gênante geuroverlast en pijnlijke ideologische leegloop, waardoor wat er nog rest van de Westerse hegemonie op de planeet smelt in een tempo dat enkel het pakijs aan de polen kan evenaren…
• de NKdeE poneert dat het gezonder (want conform het echte gebeuren en in strijd met de fictie van het Zijn) zou zijn om niet de oude Zijnsorde van de (darwinistische) evolutie naar het hogere, het vooruitgangsoptimisme en de eeuwige groei als basis voor ons denken te nemen, maar wel de realiteit van de voortdurende ‘devolutie’ van de kosmos onder ogen te zien, het Kosmisch Rot dat vanuit de fysische realiteit van de entropie rechtstreeks te vertalen valt in de continue degeneratie van wat wij ‘leven’ noemen.
  in deze Neo-Kathedraalse optiek is de mens een viraal overgangsstadium, een degeneratie van het dierlijke naar het sensibel-machinale. het effect van de ‘humaniteit’ lijkt congruent met het uitdoven van de Zijnsinfectie echter ewa uitgewerkt zoals een bruistablet in een glas water, met een beetje lichtjes misselijk makend doorzichtig vocht als eindresultaat. het eindigt niet met een ‘whimper’ maar met enkele braakspasmen in een zichzelf overbodig makende planetaire infestatie.
• men hoeft daarbij echter niet te panikeren: hoe erg de situatie ook lijkt, in de natuur kan alles altijd erger. heil de natuurrrrrrr!
• wij (Laiske, Anke en ik) van de Nieuwe Kathedraal van de erotische Ellende, beschouwen deze waarheden als evident ende vanzelfsprekend, elke discussie daarover is compleet zinloos, het spul bewijst zichzelf, elke dag erger en trouwens Anke wordt daar altijd vreselijk geil van als ik het haar begin uit te leggen, terwijl ze het mij nota bene zelf geleerd heeft, het kieken!

over de waanzin

 nu.

de Neue Kathedrale des erotischen Elends, mijn onderzoeksprogramma dat tot deze vaststellingen kwam, interesseert zich de laatste tijd klaarblijkelijk fel voor de nosografie omdat daar het ontologisch Rot lelijk toeslaat: ik ben als Kathedraalauteur in Voege, ‘Schizofrenie. Een filosofisch essay over waanzin’ van Paul Moyaert aan’t lezen, en de inleiding daarvan leest voor mij als een hachelijke helikoptervlucht boven de hete lava van het losgeslagen Zijn.

Moyaert is daarbij, zo lijkt mij voorlopig, een bijzonder bekwaam en meermaals gebreveteerd piloot, maar onderschat hij de brij onder hem niet een beetje? maar bon ik zit nog maar aan p. 38 dus ’t kan goed zijn dat we dat nooit gaan weten, want boeken uitlezen is zo verdomd lastig in deze interessante tijden, zeker voor een fel door muzen en ander ongedierte geplaagd dichtertje als ik

elkwegs: het Zijnsmaneuver dat we hierboven poogden te omschrijven is natuurlijk ook evident aanwezig in de beweging die mensen als een soort Eerste Oordeel onderverdeeld in de Gezonden en de Waanzinnigen, waarna het ontbreken van elke grond aan de benaming ‘gezond’ moet en zal worden ingevuld door een zo stringent mogelijke benoeming van de ‘waanzin’, waardoor de dichotomie een primair machtsinstrument kon/kan worden dat tot in den treure op de meest grof-humane wijze gebezigd is van Babylon tot Dachau. elk oordeel omtrent de waanzin functioneert louter als een veroordeling van de realiteit van de ander om het fictieve ik te legitimeren.

Moyaert (zo lijkt het, ik moet voorzichtig blijven) ontwijkt die discussie (niet evenwel zonder ze te duiden) door zijn kernvraag ‘wat is waanzin?’ niet t.o.v. de mentale gezondheid te stellen maar door de verklaring in de ‘interne dynamische samenhang’ (p.36) te willen gaan zoeken, waardoor er natuurlijk al ‘bestaan’ en ‘zijn’ van de waanzin aangenomen wordt :

“Waanzin (schizofrenie/paranoia) vertegenwoordigt een aparte werkelijkheid, een werkelijkheid met eigen dynamiek en problematiek” (p36-37)

hij pleit dan, (omdat die aparte werkelijkheid natuurlijk niet echt apart kan ‘zijn’) en dat vind ik dan, sorry è, bepaald koddig, voor een ‘immanente wezensanalyse’ van de waanzin waarvan hij in één zin het ‘wezen’ heeft geponeerd, bewezen en onmisbaar gemaakt.

deze gedachtebeweging zou zo uit Cuseaanse theologie kunnen komen waar de zinnen op identieke wijze stijf staan van het opgeklopte ‘esse’. God bestaat omdat god niet kan niet-bestaan want dan zou hij god niet zijn.
Het is natuurlijk de stokoude fallus die zichzelf enkel stijf en penetrerend en als agerend en vigerend Zijnde kan denken, en vooral niet responsief-clitoraal gebeurlijk.

de crisis van het post-modernisme blijkt zich thans te (gaan) herhalen in de van de filosofie afgescheiden psychologie met wat voorheen ondenkbaar leek: een nog meer immense explosie van geschriften waarin de waarheden zich sneller opvolgen dan hun schaduw. niets minder dan een volatiele publicatiediarree.

maar bon, ziet ge, ach toch, ik ken te weinig van die terminologie en van de geschiedenis ervan om dit punt elders dan hier (in de marge van de zijlijn van de marginaliteit van het braakland waarin elk intellectueel discours tegenwoordig vergeefs want ongelezen wordt gevoerd) te maken.

zo ik dat ‘elders’ al zou kunnen localiseren è, hihi, want hoe korter je bij elders komt hoe luider het advies ‘ga hiemee maar elders’ weerklinkt, dus je moet al wat expert in de negatieve theologie zijn om dat legendarische Oord van enig woord te kunnen voorzien…

en plus: ’t is weeral een eind na middernacht en ik had alleen vandaag verlof van mijn dagtaken in de Vrije Lyriek! sorry è.