Maand: september 2019

LAIS is niet van taal die letterlijkdoor uitgelezen ogen wordt vergaard.  LAIS is niet een lijk dat lijfelijkverkild in de bestanden wordt bewaard.LAIS is niet wat men tot mooi ontwaard:properheid heeft het schone weggerukt,het echte wordt met code onderdrukt.LAIS wordt nooit door ’t nijdige besmeurd,en in ’t onzalige roept het verrukt:“‘LAIS is niet van hier, LAIS […]

Van de ondoordringbaarheid van het zijn,het artefact dat u als echt aanschouwtterwijl het nergens is, en van de pijn,van het gemis waarrond het muren bouwt,van de brandende hand die het vertrouwt;van het verdwijnen van de stalen aswaar alles is, en blijft, dat nooit er was;van de plek waar niemand het raken kan,waar niemand het ziet […]

Echt is de ellendige wervelingdie ruwer steeds zich rond de leegte slaatwaarin het erbarmelijke ligt, dingdat lezing na lezing zingt van zelfhaat,spatel is, de tijd roert door het gelaat,het weerlicht van de ontwaarde schoonheid,de niet bereikte onbereikbaarheid.Haar omwikkelt het met getelde taal,zet rare klanken om tot leesbaarheiden schrijft haar weg, haar uit tot verhaal. invoertekst (2012) […]

Lente. Nu haar lach wordt weer een lelie,haar lichaam een rijgen van zijde inzuchten van lucht, haar evangeliemurmelt in beken, het klatert erin.  Lijsters bezingen zoet haar blijde zin,tuinfluiters doen bloemkelken tuiten:zij is ’t laaiende feest daarbuiten.  Maar diep blijft steken de pijn in ’t hart,klam beklemt angst wat het niet kan uiten,drieste waan waart triest door […]

Het bloeit nu op in tuinen overal,het schuilt in ’t krieken van de dageraadhet heeft in zich het kiemen van heelal,maar ieder doet het af als flauwe praatalsof het niet hét is, waar ’t hen om gaat.Het heeft de ganse taal voor haar herdacht,’t gaf die haar stralen, haar luister en pracht.Er is geen plek […]

Onhoudbaar gaat, door huid en handen heen.het winterharde. Het had van tranendelen leed bevroren waar zij in scheen,haar kristallijne glans, vrij van wanen.Lente, gescherpt door ’t afgedane,snijdt, verwoest nu ziedend de aarde,want diep steekt het ijs dat het bewaarde,wordt flits door het stof van kathedralen,is reine wens van het rechtgeaarde,waanzin, ’t schichtig zwart in zonnestralen. […]

LAIS vervaagt in het geheugen, vaalwordt haar teken te midden de tekens,duister gefluister in al dode taal,bewegingsspoor, restwarmte in dekens,fragmentaire herhaling die bakensverzet in een lusteloos kaal bestaan.’t Wil hier vandaag maar liever ver vandaan,het hoeft geen zonlicht meer: geef het duister,geef het een donker waar het in kan gaan.Lees in ruis de dichterlijke luister. […]

In de tuin van het verlangen had g*dde tijd eens afgezet: het werd heel stil,de hemel ruiste roos, de zeeën totbezinning kwamen, weg van dwaze wil.Hebben de dieren niet meer van de zielof de planten die van planten dromen?De steen die in steen tot steen kan komen?Woorden werden ons eventjes ontnomen,zalig wij wuifden als hoge […]

Mistroostig de kale takken reikenvan zompe grond naar een donkere lucht:geen ene plaats valt nog te bereikenwant ook de tijd lijkt hier al weggevlucht.Maar aan het zwart ontsnapt nog dit gerucht:zij, trilling zonder lucht, maakt het haarlos en werveling ontstaat, godsgebaar.Het wou dit niet, het weigert, wil niet hierwat daar was toen. Te laat, het ziet al […]

In ’t spiegelbeeld ziet het zijn ondergang:verlangen als beweging naar de dood.De stilte sneeuwt een wonderlijke zang,bedekt het gebrek en verlicht de nood.Mist beparelt leegte, hoop zinkt als looden handen kneden rust in de handen.De aarde houdt zich schuil onder landen,de zeeën ruisen als een vallend kleed.Gehavend spoelt het aan op de stranden,’t licht zinkt […]

Hier zie je nu, lezer, ’t genoemde zelf:een soort platvis, het vint op het droge. Sterft het van dorst? Dorst het naar zichzelf?Zoals wij kreunden, zo ligt het verbogen.Zoals het liegt, hebben wij gelogen:nietsontziend, helemaal wij, u en ik,elkaar ontkennend tot de laatste snik.Ontzetting brengt het deze sparteldooden smeekt het om gena: u geeft geen […]

Ijswind op de lippen, kusmonden aaiende stilte, wildgroei van ontstentenisin een decor van licht dat wil laaien.  Ogen verdwalen in de gelijkenis,armen benen zwart uit hun duisternis.  Nimfenbloed ruist diep in de geluiden“aan de dood zal ’t zich in leven stuiten”.  In spanning elk bewegen wordt een streep,klanken komen los van ’t lijf als huiden,rauwe lust krijgt het […]

Al de stemmen met hun melodieënbrengen huiverend tot klare klankhet gestrenge van de litanieën:schrap geluk, geef uw sterven zonder dank,negeer vertwijfeling en proef de stank,kots uw ziel uit in het hopeloze,voel de koude ketting van het boze,verdoe uw spijt tot snik in het gelid:ook u bent een offer, uitverkoren,u wordt weldra tot louter licht verhit. […]

De avond valt, er is verbijstering.Scherven met lijfelijke resten, klaardaglicht dat bloedt van herinnering.Zotte maan, ruik haar zweet, heur rosse haar.Haar droge ja (u heeft toch geen bezwaar?).Het niets helpt het goed. Het kan het goed doen:een vet verhaal dat eindigt zonder zoen,vrouwentongen om te likkebaarden,passie onder roeiers van het galjoen,zijden kousen die het openbaren. […]

“It all goes up in files, flies, files…’ NKdeE 2006 Heel de wereld loopt in taal verloren,al het leven wemelt dan en zoektvergeefs haar plaats, ’t wil zichzelf bekoren,maar de tijd heeft het ter dood geboekten ook dat boekwerk wordt straks opgedoekt.  Alles van waarde wordt brol. Stroom. Stof. Geeftzich prijs, verwordt tot een het dat […]