Harusmuze #411

凡益之道 與時偕行

De HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakelprogramma, het Beginsel van een generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.
De dagroutine ervan (20 min tot 1-2u praktijk’, 2-20 min leestijd) biedt de gebruiker ook een dagelijks hernieuwde kennismaking aan met de immens rijke denkwereld van de I Tjing

• Lees meer over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc (oude versie)

hexagram 60 – 節 (jié) –  “Onderverdelen”

Chieh (節) – “Tsjèh” – matiging, beheersing – “Tsjèh, waar zijt gij gebleven”

411 – het ‘ik’ is constant spoorloos in het niets

invoer

https://dirkvekemans.be/2018/07/24/harusmuze-37-reconstructie/

commentaar dv@YHF

De NKdeE Bewegingsleer stelt dat het Zijn en de Dingen recursieve ficties zijn die de mens nodig heeft om zich te ‘verwezenlijken’ (sic) en daaruit volgt natuurlijk ook dat het ‘ik’ waar in de sociale media zoveel om te doen is (‘ik vond mijzelf’, ‘ik ben het waard’, ‘ik ben wie ik ben’, ‘ik geniet’ et cetera) niets meer is dan een lege constructie die van die ficties realiteit wil maken.
Nu, dit proces van toenemende reïficatie met een desastreuze fragmentatie tot gevolg werd in 1980 al beschreven door David Bohm (zie Bohm, David: Wholeness and the Implicate Order, Routledge London-New York 1980, ISBN 0-415-28979, eerste hoofdstuk). Bohm maakt niet de filosofische overslag naar een verbeurdverklaring van het Zijn, maar de denkfout waar hij op wijst is dezelfde als die ik probeer te duiden. Whitehead heeft het in die context over de ‘Fallacy of Misplaced Concreteness’: de productie van ‘entiteiten’ door het abstracte model dat men maakt van een situatie worden als echter aanzien dan de situatie zelf.

Uitgaande van het dictum der Griekse orakels ‘Ken uzelf’ en van de voorbeeldfunctie van Herakleitos die op ‘onderzoek ging naar zichzelf’ ontdekte ik met mijn pogingen om te komen tot een Bewegingsleer, een ‘Gignomenologie’, al vroeg dat het Ik slechts een Zijnspoort is, een cognitief zijspoor van het gebeuren dat onder impuls van de ontologische reflex die sinds Parmenides in het denken is geslopen de fallische orde van het Woord en het Ding wil in stand houden.
Een talig denken dat zich niet baseert op het Zijn en haar onherroepelijke finaliteit (in bv. Heidegger’s Ereignis, de Gebeurtenis als Singulariteit die zichzelf opheft), lijkt ondenkbaar maar talige uitingen binnen de Lyriek en expressiviteit met tijdsverloop zoals muziek of dans, bewijzen al sinds millennia dat zulks ideologische prietpraat is, die de mens in zijn denken wil beperken tot louter een hoog-cognitieve, kwantificerende techniciteit, een brein zonder lijf behept met machine-leesbare logica.

Er is daarom voor mij, als ideoloog van mijn fictieve NKdeE, helemaal niks mis met ‘logisch denken’, de positieve wetenschappen of het rationalisme, integendeel : de rede is vooralsnog de enige communicatieve basis die echt lijkt te werken.
Het zijn alleen de rationalisten zelf die overal ‘vijanden’ en ‘onverenigbare stellingen’ ontwaren, net omdat hun adhesie en hun fanatieke trouw aan het rationalisme volstrekt irrationeel bepaald is.

Wat de Gignomenologie wil aanvoeren en uitvoeren is een soort non-filosofie die het zonder Zijn en Dingen kan stellen en de bewegingen, het gebeuren zelf laat plaatsvinden in de door haar voorgestelde denkomgeving, die zich overigens probleemloos van de ontologische techniciteit (taal, code en algoritmiek) bedient. Ook Bohm probeert iets soortgelijks met zijn ‘Rheomode’.

Ik mag mij dan wel ideoloog van de Kathedraal noemen, ik doe alleen maar aan exemplarisch activisme: ik leg onze gedachtenmijn ideeên zo goed mogelijk uit als voorbeeld van een alternatief, want het loopt niet zo denderend goed binnen het Ontologisch Idealisme en de ultieme verrotting daarvan in het neoliberale populisme, zo lijkt het mij toch.

Uiteindelijk betreft het hier ook slechts een accentverschuiving waardoor de Gignomenologie vragen als ‘wat is x?’ vermijdt en zich eerder afvraagt ‘hoe gebeurt x’. De gevolgen van die accentverschuiving in de perceptie en de daarop zich baserende praktijk zijn wel bepaald betekenisvol te noemen.

Het humane ego is een goed voorbeeld. van het ogenblik dat je stopt met je dood te staren (soms letterlijk, helaas, ik denk aan Réquichot) op de vraag ‘wie ben ik?’ en je aanvaardt dat jouw ‘ik’ slechts een talige constructie is, een poort naar het Zijn en de Dingen, zie je veel duidelijker hoe jouw ‘ik’ werkt, hoe het gebeurt in het Gebeuren, hoezeer het noodzakelijkerwijze een gezonde relatie met de ander impliceert, hoe sociaal afhankelijk wij wel niet zijn bij het behouden van een gezond zelfbeeld.

Elke ‘wat is…?’-vraag verliest zich immers ogenblikkelijk in de eindeloze recursie die ze oproept, want uit het talige kader van de zijnsfunctie zelf ‘bestaat’ er geen ontkomen. Er is daarop geen afdoend humaan antwoord mogelijk, of het moet van God komen, maar die is voor de meerderheid in onze contreien gestorven.

Eens je de stap gezet hebt, kan je ook makkelijker aanvaarden, bijvoorbeeld, dat ‘jij’ altijd ‘eenzaam’ zult zijn, want jouw ‘ik’ slorpt gans jouw ‘bestaan’ op (het is niks anders) en ‘jij’ zal ook nooit kunnen veranderen want elk ander is uit hoofde van het woord zelf al geen ‘ik’ meer.
Op die manier kan je jouw relaties met de ander, jouw afhankelijkheden en werking te midden de anderen beginnen saneren in functie van de algemene tevredenheid, geen ‘welzijn’ dat toch altijd zal geclaimd worden omdat het ‘is’ en daardoor automatisch steeds ‘van iemand is’, maar een voor ieder aangenaam verlopend gebeuren. Een gebeuren kan je immers niet bezitten, jij niet, maar iemand anders evenmin. We streven niet naar het gelukkig zijn, maar naar het maximaliseren van aangename ervaringen van tevredenheid, harmonie, vrede die naar mijn aanvoelen ook niet zonder spirituele diepgang en een gevoel van verbondenheid met het bovenmenselijke kunnen worden bereikt, hoe men dat bovenmenselijke ook wenst in te vullen. Iedereen heeft m.i. het recht omdat volkomen persoonlijk naar eigen goeddunken in te vullen.

Het lijkt ons daarom beter om al die zijnsrecursies te laten voor wat ze zijn en dan ontdekken we ook, geholpen door wat meditatie misschien die ons ‘ego’ achterlaat in al die zijnsdrukte en die ons in een ‘onmiddellijk’ contact kan brengen met het gebeuren (het ‘ik’ is het ‘middel’ dat we dan achterwege laten), hoe makkelijk het kan zijn om de zo gewenste rust en tevredenheid te ervaren die ons door onze vele ego-noden en ego-‘gebreken’ ontzegd bleven.

Een ‘ik’ kan immers enkel zichzelf ‘vertellen’: het gebeuren kwantificeren tot het ‘vatbaar’ is voor het ‘begrip’, de kennis dus als antwoord op de hebzucht van het ‘ik’, (elke ontologische kennis is ideologisch) want de zelfvoorziening is immers het vertrekpunt, de init-functie van het ego: we zouden sterven zonder, zeker, maar we kunnen het wel tijdelijk wat opzij zetten, of milderen in heftige ‘aanwezigheid’, alleszins.

Van enige tempering van het ‘ego’ is bij mijn weten nog nooit iemand slechter geworden.

rev. dv@CJA

Geef uw commentaar

Uw interpretatie van of commentaar op deze uitspraak van de Harusmuze is erg welkom. Plaats die gewoon als ‘reactie’ onderaan deze post.
Bij validatie wordt uw inzending dan bij de eerstvolgende revisie van dit bestand onder dit kader toegevoegd.

Harusmuze uitspraken bij Hexagram 60 – 節

• 022 – de vreemde vogel klaart palaver uit
• 023 – de zang stokt als de nijd het lied verbiedt
• 067 – hou het ritme vast en laat de toon los
• 081 – alleen de toekan weet waarom het moet
• 143 – buig de leegte om het gestolde door te laten
• 164 – elke keuze vermindert de eenvoud
• 274 – het echte veinst het, liefde bedriegt het
• 411 – het ‘ik’ is constant spoorloos in het niets
• 422 – stemmen zijn goedkoper dan empathie
• 485 – de aard van de a schuilt in haar aanvang

de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.

steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP: