ondergang. vallen doet er
niets: het ene zakt
uit de schittering van het ene.
het zwart schroeft zich uit
de lijnen van het schroeven, al
het wit verdwijnt erin.
twee vrouwen lachen zich bol
in de gezichten van oude jongens.
sterren liggen hen als zaad
op de tong, lachend slikken ze
de namen, de lijven, het licht
en dan hun speeksel in.
de maan verwijst naar waar
het zonlicht verder raast. ook
de aarde doet maar éénmaal
dit, haar wulpse wenteling.
– uit sueña. poemata illuminati, een duister BAP-Boekske op A6 formaat
