theatraal

Haar zotskap op en dansend in mijn handen,
aan stok en draden hangende is zij de heks.
Bovenwerelds stom ben ik haar toegewijd.
Ik, die graag de kinderen hun gieren gun, leg
nauwgezet met elke grimas, wenteling
of kronkelpas een onverzettelijke haat
in haar luchtig stoffen ledematen, in
haar gelaat van zwart doorgroefd genot.

Met weerzin en met liefde in één oogopslag
zie ik jou een kind bekijken, achteraan,
dat in een appel bijt. Het bijt begeesterd
tot het tandvlees bloedt – het vruchtvlees
sist, er is het sap dat spat -; en jij, doorwinterd
en van vet ontdaan, verslingerd als eenieder
op het zweven, maar met de goddelijke nijd 
dieper in je lijf dan lust en geil bij menigeen,

wat anders wil jij dan dat straks mijn almacht
diep in jou herhaaldelijk de noodzaak van de pop,
het kind, het bijten en het teveel van het gebrek
in jou, dat heel het theater glansrijk weer en
nog en en nog en vol jouw divarol beaamt?

inputtekst

dv 2019 – AR van ’theatraal – A4