372 – echte heersers heersen in ’t geheugen
hexagram 2 – 坤 (kūn) – “Veld”
凡益之道 與時偕行
De HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakelprogramma, het Beginsel van een generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.
De dagroutine ervan (20 min tot 1-2u praktijk’, 2-20 min leestijd) biedt de gebruiker ook een dagelijks hernieuwde kennismaking aan met de immens rijke denkwereld van de I Tjing
- Lees meer over het Harusmuzeprogramma
- Bekijk alle Harusmuzes
- Harusmuze Doc (oude versie)
invoer
https://dirkvekemans.be/2018/09/01/harusmuze-76/
commentaar
het is een dubieus fragment, vind ik, die 22B99.
de andere aanhalingen van Plutarchos getuigen ook niet echt van een zorgzame lezing. maar ik heb niet echt harde argumenten, hoor: het is een aanvoelen. dat er iets niet klopt.
o gruwel: een intuïtie!
‘zonder de zon is het altijd nacht’. een beetje authentieke herakliet zou minstens zeggen: ‘zonder de zon is het altijd dag‘. vind ik, zo’n uitgelezen kans op het verrassend paradoxale laat ‘mijn’ Heracleitos niet liggen.
nu, de hele Herakleitos-receptie is gebaseerd op dat soort ‘bevindingen’. het gezaghebbende, het ding, het BOEK van Herakleitos ontbreekt ten ene male, dus lopen ieders intuïties uit op interpretaties die de eigen ideologie ondersteunen.
Herakleitos beheerst als geen ander de gedachten door zijn afwezigheid in de geschriften.
elke vorm van heerschappij lijkt zo te werken: de vorst is vorst in absentia. hij verheft zich door er niet te zijn, want elke aanwezigheid is een verlaging van het vorstelijke, het soevereine dat hij dient uit te stralen. god werkt ook zo, The Young Pope, een satire op het leven in het Vaticaan, heeft dat goed begrepen.
het soevereine, Agamben zegt het niet met zoveel woorden denk ik – erg maar zo gaat dat met boeken: ik ben alweer quasi alles hopeloos vergeten van wat ik daar las – is een prima voorbeeld van de populaire conceptie van een zwart gat.
ik zeg ‘populair’ omdat we natuurlijk nog steeds weinig benul hebben van hoe een zwart gat gebeurt, maar iedereen heeft er wel een ‘klare’ notie van. iets, een vorm van kennis met de status van min of meer werkende Denktrant
men zegt dat te weinig, dat wordt te veel verzwegen: dat er van een lezing van ‘moeilijke boeken’ zoals die van Agamben na enige jaren quasi niks meer overblijft in het parate redeneringsvermogen van de euh, ‘denker’.
en niet alleen in de breinen van alcoholici of ex-verslaafden: dat is bij iedereen zo. de semantische capaciteit, de informatieretentie van ons grijs gekwabberte is nu eenmaal beperkt en sterk aan slijtage onderhevig.
men wil blijven voorwenden dat als men een boek gelezen heeft, men er de kennis van bezit. maar kennis is geen ding, dat is een gebeuren, een kunde. als men Derrida kent, dan kan men ‘een Derrida’ toepassen (wat men er tijdens de lectuur van gemaakt heeft, hoe men ‘zijn Derrida’ (weg) geschreven heeft, ‘bewaard’ heeft), maar de echte Derrida ‘ken’ je enkel al lezende.
de handel in boeken stemt zich dan ook af op het ongelezen boek dat kraaknet in de vitrinekast kan, het boek dat ‘je zou moeten gelezen hebben’ valt samen met het gekochte boek. zelf ben ik helaas ook zo’n boekenfetisjist, in die mate zelfs dat mijn bewegingsvrijheid belemmerd wordt door de karrevracht aan boeken: ik ben mijzelf niet zonder al die lectuur waarvoor 10 mensenlevens benodigd zijn om het zelfs maar diagonaal gelezen te krijgen.
alles wat je leest, zeker lectuur die je ‘consumeert’ (leest zonder mee te denken, mee te ervaren wat er beschreven staat): ’t gaat weg. en wat je er in stopt dat indruk maakt, wordt groter in de gedachten net dóór het vergeten. want je mist het ware inzicht dat je ooit daar en toen gekregen had.
op die manier hebben en kennen we allemaal ‘onze’ Derrida, ‘onze’ Plato, ‘onze ‘ Einstein en ‘onze’ Vekemans (een kind of kleinkind misschien) . en daar pakken we dan smalend mee uit: ‘ha, maar gij kent uw Plato niet gij’
de auctoritas verkrijgt haar effectieve macht in de door de fantasie tot magistrale proporties her-toverde afwezigheid.
zo weet ook de meest succesvolle politica vooral wanneer zij moet zwijgen. en van alle hypocrieten zijn de literatoren de ergste want zij geloven hun eigen huichel.
