Harusmuze #367

凡益之道 與時偕行

De HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakelprogramma, het Beginsel van een generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.
De dagroutine ervan (20 min tot 1-2u praktijk’, 2-20 min leestijd) biedt de gebruiker ook een dagelijks hernieuwde kennismaking aan met de immens rijke denkwereld van de I Tjing

• Lees meer over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc (oude versie)

Hexagram 22 – 賁 (bì) – “verfraaien”

alt. PI (否) – “Pee” – bevrijding, loslaten –
‘pee van de negatieve gedachten”- ‘pay your dues to heavenly beauty’

367 – alleen Immanuel had Kant in de hand

input

https://dirkvekemans.be/2018/09/06/harusmuze-81/

commentaar dv@YFT

[noot dv@CIJ: d’r zijn nog behoorlijk wat issues met deze tekst, moet later nog worden uitgeklaard, maar ’t is te warm vandaag…]

In combinatie met haar input (HM81 – ” alleen de toekan weet dat het toe kan”) heeft de Harusmuze het met heur Spreuksel van de Dag over de specificiteit van alle kennis.

Wat je weet is niet iets dat je hebt. Je kan geen kennis bezitten. Wat je weet gebeurt in en om en dankzij jou en jij ‘bent’ evenzeer wat je weet of kent dan dat het gekende ‘jij’ is.

De Harusmuze leest ons echter deze evidentie ¹voor elke Kathedraalgangster is het een evidentie, anderen kunnen nog te zeer behept zijn met hun ontologische reïficatiedrang in een direct verband met de auteursproblematiek en maakt zo ook meteen het onderscheid duidelijk tussen de bewegingen van de specificatie en die van de individualisering.

De individualisering betrekt het individuele gebeuren, het ‘bewustzijn’ als u het zo nostalgisch hebben wil, op de klasse van het individu, de egoconstructie, waar sinds Cusanus door diverse nerds mee op geheel eigen wijze getweekt en gepruld is, door Hegel en Freud en niet te vergeten Simondon bv. , ach, het zou ons te ver voeren …

De specificatie betreft het Gebeuren als expressie in haar kwalificatie, haar vervorming in het fijnmazige, de uitgroei, het Rot. Een specificatie specifieert, beschrijft zo exact mogelijk in formele taal hoe iets concreet gebeurt. De specificatie is de resultante van een (de)coderingsproces.

De individualisering is een reëel proces. Het proces sorteert en past op het gemaakte onderscheid een ideële codering, een reeds bestaand specificatie toe. Individuen worden beschreven met aggregaten van termen, klassen, geordende categorieën van specificaties, maar het blijven individuen Codering van bestaande code, fictionalisering van lopende ficties dus, verbeeldingen van verwoordingen.

Dat zijn twee niveaus van een en dezelfde recursie, die bovendien simultaan op beide niveaus gebeuren want elk niveau (Gilles Deleuze zou spreken van een plateau, een consistentieplateau) heeft binnen de recursie een volgend en een eerder niveau.

Het is wat wennen daaraan, ik geef het toe: aanvankelijk sla je al gauw alles door mekaar, en dat blijft regelmatig gebeuren

Nu: individuen worden gemaakt, het zijn menselijke fabricaten. De ordening (hier: de humane orde) zelf creëert een exces aan kwalificatie, een overschot aan ‘gelijk’, aan ‘waarneming’.
Daaruit volgt dat elke individualisering sowieso een ‘miskenning’ is van het specifieke: het creëert een ‘soort’ en de toekenning van het specifieke aan die soort impliceert een ‘meerwaarde’, een extra kwalificatie, maar de prijs daarvoor is een verlies aan specificiteit.

Een ‘auteur’, bijvoorbeeld is ‘meer’ of ‘beter’ dan de meestal anoniem ‘schrijvende’, maar de publieke auteur moet in het gedrag concessies doen aan haar of zijn specifieke situatie: ze kan niet meer zomaar ‘zichzelf zijn’, als dat ooit al kon.
Elke publieke functie brengt een heel decorum met zich mee, een geheel van methodes in het gedrag, daaruit bestaat de specificatie van de individualiseringsfunctie ‘auteur’ Voor het auteurschap zijn die methodes in het algemeen erg ondeugdelijk geworden, maar daar wil ik het vandaag liever niet over hebben.

De individualisatie is altijd uniek en transformeert het echte: als je iets of iemand benoemt als specifiek gebeuren kan je de naam niet uitbreiden naar iets anders zonder de specificatie ongedaan te maken, omdat de specificatie elders anders gebeurt: ‘alleen de toekan weet hoe het toe kan’.

Aldus is het ook klaarduidelijk dat men een ‘filosofie’ niet kan ‘aanhangen’ of ‘promoten’ of anderszins tot de eigen verdiensten rekenen. Je kan niet zomaar het individu ‘Kant’ ter hand nemen en ‘de wereld een betere plaats gaan maken’ (oef!). Wat Kant schreef, blijft verbonden aan de specificaties van Kant als individu, dat was zijn Denktrant en die werkte alleen maar optimaal voor Kant zelf. Wie ‘Kant’ wil ‘gebruiken’, zal zich eerst die Denktrant moeten eigen maken om van daaruit verder te denken binnen de eigen Denktrant.

Een ‘filosofie’ kan immers enkel gebeuren, door ze te denken, en dat denken is altijd uiterst specifiek en absoluut uniek en plaats- en tijdsgebonden.

rev. dv@CIJ

Geef uw commentaar

Uw interpretatie van of commentaar op deze uitspraak van de Harusmuze is erg welkom. Plaats die gewoon als ‘reactie’ onderaan deze post.
Bij validatie wordt uw inzending dan bij de eerstvolgende revisie van dit bestand onder dit kader toegevoegd.

Harusmuze uitspraken bij hexagram 22 – 賁

• 003 – onvoltooid straalt de terp van de toekomst
• 311 – moedig gebeurend moeten wij leven
• 340 – maak wat je mist, geef wat je nodig hebt
• 367 – alleen Immanuel had Kant in de hand
• 421 – elke mens heeft recht op een hartenwens
• 449 – ’t grootste raadsel is of het raadsel is
• 466 – het laatste oordeel vel je best voortdurend

de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.

steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP: