nalatig

Niet eens beweegt haar hand.

Het linkerkinderwagenwieltje
waar een slag aan zat, had zich voor twee maanden
in het voetpad klem gereden : haar vloek klonk
simultaan met mijn geslaakte zucht.

Scherp licht stak uit haar blouse
en brak in de wolken boven mij
een regen aan van weken.

Dag na dag en uur na uur
zag ik in haar blik seconden afgemeten staan
die het moment millennia verdaagden
waarop ik haar het woord kon vragen.

Ik sprak niet aan. Ik zag
mij zien en liet haar gaan.

Niet eens haar hand bewoog.

inputtekst (uit ‘101 Eigentijdse Aanroepingen van de Muze’)