Kathaars

Ik
zocht
de bloem die in haar
cirkel brandde (haar naam
is uit elk boek geschrapt).
Een tempel heeft ze niet ;
ze blijft soms even in profiel
op wit berijmde ramen staan,
om dan in ’t ongezien te verdwijnen.

Waarheid is onhoudbaar
en dat wil men niet.

Zij is wellicht sinds lang
in walm en kreten opgegaan
en wat de kerksteen ademt
van geveinsde treurnis om haar dood,
bedekt maar half ’t besef en het afgrijzen
dat in de stad een schuiloord zoekt, gelegenheid
om niet zichzelf te moeten zijn.

Liefde is onschuldig
en dat wil men niet.

Liefde is het niet en waarheid evenmin,
maar als jouw blik, mijn liefste dartel erzatz-ding,
zo godverlaten geil van opgehoopt verlangen
op mijn leegte stuit en ik barbaars gemeen alweer
haar wezen diep in jou bemin, dan weet ik
dat ik snikkend sterven zal en onvoldaan
door het gebrek aan geweld, de tederheid,
waardoor jij nu zo stilletjes en rillend
aan het gillen
gaat.

inputtekst (uit ‘101 Eigentijdse Aanroepingen van de Muze’)