318 – bewustzijn is gebrek aan gebeuren
hexagram 30 – 離 (lí) – “Stralen”
凡益之道 與時偕行
De HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakelprogramma, het Beginsel van een generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.
De dagroutine ervan (20 min tot 1-2u praktijk’, 2-20 min leestijd) biedt de gebruiker ook een dagelijks hernieuwde kennismaking aan met de immens rijke denkwereld van de I Tjing
- Lees meer over het Harusmuzeprogramma
- Bekijk alle Harusmuzes
- Harusmuze Doc (oude versie)
input
https://dirkvekemans.be/2018/10/25/harusmuze-130/
commentaar
het is volop lente vandaag dus de Harusmuze is weer verrassend zeker van haar stuk. wat wij ‘bewustzijn’ noemen, zo begint ze, is geen bewust zijn maar een gebeuren waarvan de existentie niet gesteld kan worden omdat elke vorm van ‘existentie’ louter een linguïstieke lus is, een loopje dat we nemen met het gebeuren: elk zijn valt bij de gedachte in de gedachte weg en ermee samen, er is geen grond voor het zijn, dus ook niet voor het ‘bewust-zijn’ laat staan voor het ‘Zijn’ dat van het ‘Alles’ oorsprong zou zijn.
het besef daarvan zadelt ons op met het rottende lijk van god, een zijnskanker die al sinds Parmenides elke oncologische verbeelding tart.
het gebeuren dat wij dus ‘bewustzijn’ plegen te noemen is een kolken in een kolken, zo pogen wij de beweging dan taalkundig op te roepen in de breinen van onze schaarse lezertjes, die met hunne blinkende knietjes maar ook die met de treurende oogjes.
het kolkende en bij lenteweer vrij onstuimige gebeuren dat des mensen is, is afhankelijk in haar intensiteit van de geboden invoer, en daar waar angst of ontzetting of gewoon kalmte, contemplatie of vertraging van de lichamelijke functies plaatsvindt in de mens, lijkt het ons fel toe dat er slechts ‘bewustzijn’ is, iets hogers waaraan wij deel hebben, of naartoe vluchten in de weg van de angst naar het Zijn.
in beide gevallen evenwel is het ontspruiten van de kiemen van het Zijn -die meteen al met de groengrijzige algen van de Nijd en het Spijt hoog opschieten in de leegte hetzij in het midden van onze Angst, hetzij in de sereniteit van onze bezinning – geheel en al onafwendbaar indien wij er niet in slagen om onze gedachten algeheel te laten verstenen, want enkel een steen heeft niet die behoefte aan compensatie voor een gebrek aan gebeuren daar de steen nog met het gebeuren zelf kan samenvallen, en dus nog niet in dergelijke mate onderhavig is aan de onstuitbare wetten van het Rot.
