het staat van steen in mij en ’s nachtsstoot het door het vlees tot in het bot.het marmert mij de ogen en in het rotvan mijn gebit het stort de kiezel pijn. het droogt mijn keel, het striemt mijn tong.het vraagt de lippen in de spiegel of ik hetpersen zie. het slurpt mij uit tot […]
afschuw is vloed in de vloed van afschuw
Zwart glanst in azuur op wit verdwijnenwat van begin tot eind in eigen gitgeborgen blijft: spel van klare lijnendat betekent wat het zelf beschrijft: ditis wit gelezen zwart dat in haar zit. Gracieus wordt zij godin van schoonheiddie gaat leven als Het geloof belijdtgewoon door het bewegen te bekijkendat elk moment zijn ziel met haar verblijdt:als […]
vrij naar Kamiel Choi en Harmen Verbrugge, PleePoeten Aan de rand bulkt het naamloze: de melaatsenschieten er op met de vaart van het rot in beton.Zij geuren en blaken als drogende drek in de zontussen gevels die klagen en kermen weerkaatsen. Kijk, daar heb je Choi die zomaar langs komt lopen.Hij heeft in zijn tas […]
de rede holt haar eigen waanzin na
Praten is het woord ophangen.Toegesproken stopt de sneltrein niet. Menbespreekt waar je was. Schrijvend hang je traag te snakkennaar de halte van de eigenwaan. Jeleest jouw naam verkeerd. Ik ben immers al verdwenenin het spoorwegnet. De aankomsturendaar zijn niet voor mij. Dichten doet ons ’t woord verhangenvan de plaats waar niets al hing naar daar […]
305 – zodra het weefsel rot tot fabricaat, wordt liefde mantel voor de haat hexagram 57 – 巽 – XUN – ‘wind’ Lees over het Harusmuzeprogramma Bekijk alle Harusmuzes Harusmuze Doc input https://dirkvekemans.be/2018/11/08/harusmuze-143/ scève Mon ame en Terre (un temps fut) esprouvaDes plus haultz Cieulx celle beatitude,Que l’oeil heureux en ta face trouva,Quand il me mit au joug […]
Het eiland slinkt en zinkt: de vloed komt op,grijze meeuwen plonzen dood en de zeeis zomp en slop, de stank vult de kopmet alg en rot, een menigte zingt meemet meeuwen krijsend eigen stervenswee.Riolen gapen, geheel en al bevrijdvan lust en energie en wijd en zijdde stilte staat gebenedijd tot zijverschijnt en wonderlijk haar hand […]
de mens is een labiele constante
