Springstoffen razen in containers over de autosnelweg.
Op de middenberm staat een haag in brand. Heel erg luid
roept het meisje in de blauwe bikini dat ze haar teen
aan een kei stootte. De herhaling herhaalt alleen zichzelf.
Schimmen van oude mensen schuilen achter het behang.
Een ijsschots stuikt met veel geraas de zee in. De plooien
in je huid verraden hoe je huilde als baby. Muziek verzet
zich tegen de stilte die ze zelf creëert. De Vlamingen
kunnen zich maar beter ophangen en de staat aan hun
kinderen laten. Hou nu maar op met die gedichten.
Er hing een druppel aan haar neus, ik zei het en ze lachte.
België voldoet hiermee niet aan de Europese richtlijnen.
Ik hoor haar zingen dat een roos een roos is, roos is.
Nog zo’n veertig, vijftig jaar, zegt men. De bliksem is
het roer van dit alles. Vrouwen vrijen met de man in
zich, de mannen met de vrouw, tot ze één worden in
het niets. Gewassen groeien beter op een kerkhof.
De herhaling herhaalt zichzelf en dan zichzelf, alleen.
inputtekst (2017) >2001 (?)
uit ‘123 Manieren om Herakleitos te lezen’
