van de instortende gangen. een rookpluim kroontde heuvel (het gevederde hoofd), dwarsbalkenbranden, een hand tekent een m in het roet envalt dan stil. ‘kom’, zegt ze, ‘de zee wacht op ons.’ de nacht golft andere dagen aan in haar ogen, erzitten vele werelden in (haar lichaam is diagnose,handleiding, kaart van het heelal). hoeveel? gekreunslaat over in brullen, schreeuwen, snikken. pal boven zijn hoofd op het einde van de hellendestraat staat de maan, schildert de man af, hoed in dehand, het lijf hobbelt lijnen op de keien, een tel nogen hij is voorbij. geldbriefjes wapperen weg, […]
Categorieën
