het ziet een paar en hoe ze draaien daar
voor het doek en het doek
heeft de plooi van de benen
voor een ware plooi genomen, een tijdsgewricht.
het ziet ze dansen en zo dansten wij,
denkt het, toen het nog toebehoorde.
traag, toen, trager nog zo lijkt het nu,
te schommelen haast, half staande daar
voor de toegenaaide naad van de einder, daar
waar het lachen de gezichten diep en dieper groeft, daar
waar het nu met de lucht aan het land is geniet,
zij week van het want zij gaf ruimte.
het week van haar want het gaf ruimte.
en dan werd het weer langzaam zij met haar.
kom nu maar jij schaar, en knip
het weg en uit elkaar het paar
dan komt het dansen vrij van
het en daar.
