- de regen maakt arceringen op het dunne wit van de uren. vette
strepen, daar waar het krom gebogen naast de pantoffels in het donker loopt de toiletdeur te zoeken. eksters krassen grappen in het gapen van een woordspeling.
- grijze stippen stippen aan waar het dagenlang met de vingertoppen de foto’s van de kinderen aftastte, het spoor bijster van de warmte die er was. de vraag naar wie het was welt maar doet slechts braken. in het reine wit de klok die stilte tikt, het zoemen van bloed, een ademhalen, en de pijnscheut daar, waar het zich in haar afwezigheid verslikt. het vordert, het glijdt weg in de kussens.
- er is nog een woeden onder de woede, een afschuw onder de walging, de bodems blijken keer op keer doortrapt. het licht van de lamp tekent de lamp op de deinende lijven, op de vertwijfelde gezichten om licht te kunnen blijven. de boeken slikken het roemloze snikken in het aangehaalde snikken, de hand troost en verdwijnt in de troostende hand die alleen ligt in de plots sterk verouderde hand. ha, er is nog wijn, het kan nog nergens zijn.
- de hand stipt de bewegingen aan van de hand onder de hand, die hand die het oog draagt dat aan de trildraden in het verzonken zwart hangt te bloeden. en de bewegingen bloemen op als inktwolken in water: het glooien van zich opspannende rugspieren, de witte angst in de gezichten, de zoekende mond die geen tong vindt, geen tanden of lippen meer.
“ik heb de steile klim getekend” schreeuwde de schilder verbeten, “naar het schone en het schone heb ik ontdekt in het steile klimmen van de felle kleuren naar het stille wit en hoe ik daar middels fijnzinnige krullen en letters uw verschijning de verpletterende bel van het ontwaken
kon aandoen, de oorverdovende roep van het Ene.”
ga jezelf toch wat lopen fokken, man.
