de handen scannen bij herhaling
het onthullen. ziehier de plooien van
het afgerukte kleed in marmer. ziedaar
het houterige opbloeien van afgehakte tepels.
dat het haar land pardoes in het jouwe laat vallen
en dan het weke op jouw barre bodem streelt, is
jouw geluk. het brandt en rilt en leest
op de stranden, in het opwaaiende zeewier
haar immer eendere verhaal.
geschiedenis :: atlantis.
de meeuwenvleugel krijt de spiegel open,
haar keel klokt zwart weg met het blauwe,
het slikken slikt haar honger eerst
en dan de vogels en de zon.
de hese lach der muze maakt
de laatste dichters misselijk en moe.
in het fatale zingen van de m
slaat heel de hel tot hemel om
en naar het oordeel van de u
begint het einde beter
nu.
