wat zou het met dit lege lijf beminnen? met die handen
die hongeren naar handen? van al het licht ontwaarde
ogen staren in het zwart naar sporen van voorheen,
en armen bengelen aan beelden die van lijfjes druipen:
spookpijn huist in hen, het knettert onheilspellend
als het maar kijkt, het oker van een buik, een schouder
of een ranke hals in de vergrauwde blikken sluit. het
leeft in de vertrouwde leegte van de onmin nu en krijgt
niet langer soelaas dat het van haar kreeg: hoe zij zichzelf
en het ontkende, hoe nietig zij die liefde vond, hoe vlug
en dom zij dacht dat het wel het was dat daar stil stond
bij het einde van het wachten op het einde, de spil die het
in haar aan al het niets verbond, het draaien en de adem die
dan stokte. nee, daar kan geen kat een jengel van onthouden.
