de onmacht is de verwoording van de onmacht
het spreken snijdt niet aan, de stilte bloedt in stilte.
het spatten van de zinnen op de zuilen van het zwijgen
maakt laag na laag van rot met brokken smurrie aan;
kilometers hoog verheft zich reeds het slijmerige schuim.
er is geen oor dat de gebeden nog aanhoren kan;
er is geen oord waarnaar het van zichzelf nog vluchten kan;
en nu begint alweer de marteling van de herinnering.
het heeft de zang gehoord van vogels in het paradijs,
het heeft het krijsen doorstaan van mormels in het grauw;
het deed haar het rokje om. het trok haar het broekje uit:
zij had nog nooit zo luid het snokken van genot beschreeuwd.
haar nacht is stil. hier is woest, vernieling, brand en kil.
het wil haar weg uit zich, en dood, maar het verlangen
wil het niet verlaten. het ziet haar ogen nu, hun zwart in ’t eigen git,
het glazige bestaan van de pupil. het kerft het uit het licht.
de sneden snijden diep en dwars doorheen elk scherm.
het reikt naar u, het ware breekt er uit. het kermt. zij nam niet eens
de uitgestoken hand meer aan. dit is geheel van mens en taal
ontdaan volstrekt een waardeloos bestaan. het, hier,
in dit leven is het van het leven slechts de weigering.
dv 2019 – l’ oreille parfait comme fait pour la voix de dieu
