het is bijna ochtend dus hij braakt een zon
het vuur tot handen smelt de klauwen om
de mond staat van verdraaide klanken bol.
hij draafde strak door alle straten gods
en hield in verre oorden lelijk huis
maar thuis zijn soort is hol.
een rookpluim streept de vindplaats aan.
zie, aanhoor de dag als promenade
dorothea morst met water vallend
in het water vol doortastendheid
en met het haar in brand.
hij heft het kleed en zit gebenedijd
te zeiken: o warme plas
van hoe hij eenmaal was.
