Whorlen of the worldwide will,the otheren of graygrow time,stillfallen blanketing the field-the selven that are names of mine. Velimir Chlebnikov, 1919 (vert. Paul Schmidt) woerzels van de wereldwijde wilde andereen van grijsgroeitijdgevallen nog bebloesemen het veldde zelven die mijn namen zijn Over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma Lees meer output van het ‘Gedicht van de Dag‘-programma
leren sterven is de grootste opdracht
Myrthetelgen …, Der welcker bloeysel smett’ met reuck aen allen enden. Den asem van de lucht,HOOFT, Ged. 1, 115 K: u is voetvolk in de hel van K.L: u is, zo krijst de ziel van L. ik, niet. A: jij droomt jezelf al vallende een schreeuw […]
122 – de mond is de beursgang van de existentie hexagram 27 – 頤 -YÍ – ‘Kauwen’ Lees over het Harusmuzeprogramma Bekijk alle Harusmuzes Harusmuze Doc verhaal orig.: de mond verleent bestaan aan dingen die verdwijnen scève De ces haultz Montz jettant sur toy ma veue,Je voy les Cieulx avec moy larmoier:Des Bois umbreux je sens a l’impourveue,Comme des Bledz, ma […]
de weerzin schimmelt om naar zin en weeris er een wankel zicht op tover van weleer.het vocht blauwt uit het rode ochtendglorenhet violette nu gaat in een groter nu verloren. ting tang tong verklankt de koper-zink legering zich.een grijze kompel snuift het grauw en spuwt het weer dekoepelramen in van basilieken. waar wij verkeerdendraait het licht […]
‘T ZWART DOET IN DE OGEN LICHT VERSCHIJNEN
m mn men men verwijt ons dat wij niet om onze kinderen geven men zegt dat wij ons niet aan afspraken kunnen houden men legt ons het vuur aan de schenen men dumpt ons in hokjes te klein om een rat in te houden men verwijt ons dat wij niet om onze kinderen geven men […]
120 – het hoofd wil konijn zonder boe of hoed
er is stroom, licht. we hebben nog wel wat. het kale meisjelacht, uit haar mond druipt bloed. we zitten achterop de fiets, als mietjes.het nakijken bevalt ons omdat het iedereenzo mooi hun zin geeft. o sonnettenglans. hou toch onze rokken uit de spaken, goddelijke wind.de nazon gloeit op roodgelakte tenen. de bekjeslachen ons de benen […]
