het groen is mos of rot.de takken van haar woord ontbottenheden niet. het hult vergeefsde adem in een zweem van zwijgen, bergt zijnwil in het einde, maar tot stilstand komt het niet. zij doet het gestaag in haar ontdoen ervaneen mortelende pijn. het drinkt haar knokigevingers in brede glazen vodka. hun strelen splijt de maag.het zand in […]
het onmogelijke is des mensen
nergens in dit dampenland verdraagt men nogdat ik mij zo letterlijk verwoord. afzichtelijkderhalve en zwijgend tenminste sta ik als boomtussen de bomen, met bloesem op mijn schrielte. jouw dag is mest. jouw stem vorkt mij afen terwijl jij triangeltdiep in het engelachtige,gieren de kraaien. ik behoor de bossen van onwilen jou toe, maar jij luistertenkel nog […]
het moet weg om weg te kunnen worden
Autour des verts tapis des visages sans lèvres / stille blutet in dunkler Höhle stummere Menschheit in de wereld, duwen. “Een almaar groeiend licht straalt er. Aangestoken bloemen branden van verlangen.hun kleuren wedijveren met het azuur van de hemel enhun geuren in lagen klimmen als rook naar de sterren.” Wrang en scherp is jonge wijn. […]
genezen lukt niet als je zelf kwaal bent
La rue assourdissante autour de moi hurlait. / O, das gräßliche Lachen des Golds maar niet voor iedereen. “Niemand leek ook maar in het minst gehinderddoor het wilde mormel op hun rug, ze gingen door alsof dat nu eenmaaleen deel was van henzelf, wijl toch hun gezichten doodvermoeidstonden en hun voeten zich ternauwernood uit het […]
en de kathedraal bouwde kathedraal
Leurs hymnes solemnels emportés par le vent / Pupurne Seuche, Hunger, der grüne Augen zerbricht en wonderbaarlijk stokt. “een brede grijze hemel, een grote vlakte stof,geen wegen, geen gras, niet één distel, niet één netel, daar kwam ikmassa’s mensen tegen die gebogen liepen onder de last die zij droegen:een afgrijselijk gedrocht, log en zwaar als […]
(adagio e dolce – bwv 527) hoor: het orgel gorgelt hol en droef zie: het licht snijdt diep in het gemis. neen, vermaledijde,ik wil niet weten wat er met mij is.gorgel, orgel.snij maar, licht. ik zet mij afen uit het zicht.
schoonheid betovert, het echte verduurt
Ainsi qu’une sylphide au fond de la coulisse / O, das versunkene Läten der Abendglocken als mede-inrichter. “Het gruwen is er weer. Het is een deurwaarder die mij komt kwellen in naam van de wet; het is een miserabele sloerie die haar miserie aan mijn lijden wil haken en hijsen; de aap die uit mijn […]