De jongste dag begon met kraaien,
naar dansend licht dat viel voor haar
door ongekuiste kinderkamerramen.
Nog winterlijk was daar
de zon in opgeknoopt
voor het stelen van paarden
uit de droom waarin zij loopt.
Zo zingen lastte zij de vogels
dat de botten afgetekend in de bomen hingen,
zo gonzen gold haar kraaien de bijen
dat het haar beloofde zou beginnen,
zo schril doorsneed zij schellend mij
dat ik mij verspreken wou aan haar
en mij allicht te dun tot land ontrolde
en laaiend wakker werd en blij.
uit ‘Spelen dat het Donker Wordt’ (1995-1999/ rev. 2018-2019)
