Kijk nu : onafwendbaar
stuikt dit licht de top af,
verheldert van de schreeuw
een sluier schijn gevat
in het nog doorzichtige ijs.
Zie nu : het kraakt zich uit
in het zwichtende bos,
en voor het klatert, breekt,
plakt de beek al haar tong
aan je roestende verweer.
Vlug nu,
toe maar,
Thaliarchus :
neem haar waar die lillend
voor je ligt, drink je
aders open, stook
vuriger de goden
het goud uit.
Hou je vingers in de gaten
van je stralende masker,
braak haaks op het ijle,
jij, jongeling, een streep
hitsig hikkende hitte.
uit ‘Spelen dat het Donker Wordt’ (1995-1999/ rev. 2018-2019)
