Blauw rondom de galmende
ruimte met, net als
in kathedralen eertijds
gezangen, het snerpende snijden
van zandsteen ter verstomming
van de enkeling die niets gegund
dan in orgelpunten stilte het
rustgevende razen van veraf
het stadsverkeer, gehurkt
de kogel draagt die aan
draden hoog gespannen hem
een holte drukt in het
achterhoofd : zo
boort zich tergend traag
de wereld een begin.
uit ‘Spelen dat het Donker Wordt’ (1995-1999/ rev. 2018-2019)
dv 2018 – “initiatie” – A4, bister & crayon
