Beperkt tot het park in de stad staat de maan
en spiegelt zich een honds bestaan
in de vijver verwaterd, verwijfd
door wandelaars, als vrouw ingelijfd
in hun spraak van zon en zij moet zwijgen.
Kaal en wild rees de maan in jouw nacht,
een vrouw met een lijf dat sprak zoals jij,
naakt met sikkels taal, manhaftig
de gedachte spinrag schijn verscheurend,
altijd vol haar waarheid openbarend.
De stad heeft jouw stem in haar stenen gesmoord.
Beperkt tot het park in de stad staat de maan.
uit ‘Spelen dat het Donker Wordt’ (1995-1999/ rev. 2018-2019)
