de huizen houden op met schreien. dof en dik
druipt het duister van hun randen. regen davert,
de doden raken los en drijven. met wassende
wolken de aarde sloot haar verbond. modder
dekt gelijk en gestaag het excuus als verzuim.
geen god maar de mens heeft de mens gemerkt
als zijn dier. de zee stijgt zwart en luchtledig
wiegen de armen en rotten reikend als wier.
een brons op de bodem staat raar te gebaren,
het beeld is zichzelf en de weg kwijt naar hier.
