de dagen duren hun uren, de hond
ligt moede in het donker en de koude
door de zwartste gaten sluipt binnen
in de tijd. het ogenblik in pegels druipt
van mijn huid en al voel ik nog jouw armen
naast mijn armen graaien, in dat woeste
willen val jij, glij ik, sta jij, grijpt mijn
lichaam niets van jou, dus dooft in jou
het licht en heel erg klein verdwijn ik.
ooit vermocht ik nog mijzelf te rekken
tot een tomeloos besluit. nu komt geen wit
nog uit de nis van duister en sluit jij mij
als lettergekte, toeval, droom en speling
uit de kille wetten van jouw wensen uit.
De Kathedraal steekt een tandje bij in de fondsenwerving n.a.v. een straf wiskundekamp waar de Kathedraalauteur eind juni willens nillens zal aan moeten deelnemen (op straffe van excommunicatie) en ja we kunnen da menneke toch niet op droog brood naar zoiets sturen è. Eidus koopt al gauw ewa Brol of trakteert op een koffieke hier:
